Page 13 - Απεργία πείνας: Έκφραση ελευθερίας ή υποδούλωσης;
P. 13
www.pemptousia.gr Τεύχος 35 / Απεργία πείνας: Ελευθερία ή υποδούλωση / 7 Νοεμβρίου 2015 ΑΝΑΛΕΚΤΑ
Απεργός πείνας στη Βενεζουέλα. Κατέληξε το 2010 μετά από 14μηνη απεργία πείνας σε ηλικία 49 ετών και με
βάρος 35 κιλών, επειδή απαλλοτριώθηκε το κομμάτι γης που καλλιεργούσε. Η κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες τον
θεώρησε ψυχικά διαταραγμένο. Πηγή: arcadiafoundation.org/
Νομική υπόσταση και αντιμετώπι-
ενός αιτήματος στην κεντρική εξουσία με καλύτερους
αριθμητικούς όρους, αφού στόχος είναι η κινητοποίηση ση της απεργίας πείνας
περισσότερων ατόμων.
Τον Ιούλιο του 1909 ο Marion Wallace-Dunlop [30]
Η δεύτερη είναι η λογική της ζημίας. Το κίνημα ξεκινά απεργία πείνας στις αγγλικές φυλακές με σκο-
επιδιώκει με οποιοδήποτε μέσον την επίτευξη ζημιάς πό να αναγνωριστεί ως πολιτική κρατούμενη. Αμήχανη
στον αντίπαλο. Κατά την τρίτη λογική διαμαρτυρίας, η κρατική μηχανή, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο νομικό
οι δρώντες ενός κινήματος προσπαθούν να πείσουν την πλαίσιο, αποφασίζει την αποφυλάκισή της. Το γεγονός
κοινή γνώμη για το δίκιο του αγώνα τους, ρισκάροντας αυτό δίνει την αφορμή να ακολουθήσουν την ίδια τα-
ένα πολυτιμότερο αγαθό απ’ αυτό που διεκδικούν. Η κτική όλες οι κρατούμενες «σουφραζέτες». Ο υπουρ-
συλλογική ταυτότητα είναι αυτή που βοηθάει, να πα- γός Εσωτερικών Gklantsooun, ως αντίδραση και προ-
ραχθούν «πόροι» έτσι ώστε να συνεχίσουν την απερ- στασία έναντι του καινούργιου τρόπου διαμαρτυρίας,
γία με την οποία επιδιώκουν την αλλαγή μιας κυρίαρ- προτείνει και επιβάλλεται η αναγκαστική σίτιση[31],
χης κατάστασης. εκείνων που επιλέγουν αυτό τον τρόπο διαμαρτυρίας.
Αναγνωρίζοντας ή όχι, την απεργία πείνας ως κί- Με την ίδια αμηχανία αντιμετωπίζει και η ελληνι-
νημα, δεν αγνοείται ότι αυτή η κίνηση είναι δίχως κή κοινωνία την είδηση του Νοεμβρίου του 1930 για
αμφιβολία μια συλλογική δράση, που εμπεριέχει την την απεργία πείνας γυναικών στις φυλακές Αβέρωφ.
αλληλεγγύη ανάμεσα στους δρώντες και ταυτόχρονα Η διεκδίκηση με τον τρόπο αυτό της αναγνώρισης του
οδηγεί σε σύγκρουση. Επομένως, παρατηρείται ότι η καθεστώτος του πολιτικού κρατούμενου σε γυναίκες,
απεργιακή κίνηση εκούσιας στέρησης τροφής όχι μόνο δεν αποτελεί μόνο ένα καινοφανές μέσο διαμαρτυρίας
αποτελεί συλλογική δράση στα πλαίσια του ορισμού στη ελληνική κοινωνία, αλλά και πρόκληση, αφού οι
του Melucci[29], αλλά επεκτείνοντας τη θεωρία του, γυναίκες δεν έχουν κατακτήσει, ακόμα, το στοιχειώδες
διαφαίνεται ότι μεταξύ των δρώντων υπάρχει αλλη- δικαίωμα που απορρέει από την ιδιότητα του πολίτη,
λεγγύη από ομοιότητα (ανάμεσα στους απεργούς) και το δικαίωμα ψήφου. Η μεταφορά των απεργών πείνας
αλληλεγγύη από διαφορά (ανάμεσα σε απεργούς και σε ψυχιατρεία και η υποχρεωτική σίτιση που επιβάλ-
μη απεργούς). λεται με την βία εκφράζει το πολιτικό πνεύμα: ότι η
απεργία πείνας δεν μπορεί να αποτελεί «πειθαρχικό
Σελίδα 13
