Page 18 - Πάσχα των Ελλήνων

ΑΝΑΛΕΚΤΑ Τεύχος 38 / Πάσχα των Ελλήνων / 29 Απριλίου 2016 www.pemptousia.gr

Η αναστάσιμη λύτρωση στα διηγήμα-
τα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Η Ανάσταση, συνεπώς, δημιουργεί νέα «δεδομένα» για
τον αφηγηματικό- ήρωα, τον άνθρωπο, και προσωπικά
και πνευματικά. Ο χριστιανισμός δείχνει μια ιδιαίτερη ευ-
Ο Γιάννης του Λέκα –Το Χριστός Ανέστη του Γιάννη- αισθησία για τον πάσχοντα συνάνθρωπο, τον πένητα, τη
αυτό το παιδί που μετεβλήθη ευθύμως εντός του ο ρυθ- φτωχολογιά. Και το κέντρο ενδιαφέροντος του Σκιαθίτη
μός του κόσμου αποκαλύπτει τον κλέφτη παρά τις απει- συγγραφέα και στη ζωή και στη τέχνη είναι ο μικρόκο-
λές του και τις ξυλιές που δέχεται προκαταβολικά από σμος των καθημερινών φτωχών ανθρώπων. Αυτούς αφου-
αυτόν. Θυμάται και γνωστοποιεί. Γίνεται πιστευτός και γκράζεται, με αυτούς συγχρωτίζεται, αυτούς παρουσιά-
δικαιώνεται: –Μὴν εἶδες, Γιάννη, τὰ σανίδια πουθενά; ζει.
Ὁ ἄκακος νέος ἀπήντησε μόνον:
-Κουβάλας. Είναι γιος παπά, το τρίτο από τα έξι[8] παιδιά του πα-
πα-Διαμάντη Εμμανουήλ, γνωρίζει εκ των «έσω» πολ-
Ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος τῷ ὄντι εἶχε συναντήσει τὸν Γιάννην λά για τον κλήρο και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει,
κατὰ τὴν προχθές, τὴν ὥραν ὁποὺ ἐκουβάλα τὰ κλοπι- τις οποίες και αποκαλύπτει στα διηγήματά του. Εμμένει
μαῖα. Τοῦ ἔδωκε δύο ξυλιὲς ὡς ἀρραβῶνα, καὶ τὸν ἐφο- στην παρουσίαση του κατώτερου κλήρου. Η πλειοψηφία
βέρισε νὰ μὴν μαρτυρήσῃ τίποτε. Ὁ Γιάννης ἀπήντησε μὲ των εγγάμων κληρικών έχει ταπεινή καταγωγή, όπως
τὸ παγωμένον γέλιο του. συμβαίνει και με τον παπα-Κυριάκο (Εξοχική Λαμπρή):
Ὁ καταλληλότερος δέ, κατὰ τὴν γνώμην πάντων, ἱερεὺς
Εἶχε ξεχάσει τὶς ξυλιές, ὡς καὶ τὴν φοβέραν. Τὴν ἐπαύρι- τῆς πόλεως, ἦτο ὁ παπα-Κυριάκος, ὅστις δὲν ἦτο «ἀπὸ
ον ἀνεῦρε τὰ κλοπιμαῖα ἡ Μαλαμώ. μεγάλο τζάκι», εἶχε μάλιστα καὶ συγγένειαν μέ τινας τῶν
ἐξωμεριτῶν, καὶ τοὺς κατεδέχετο.
Της λύτρωσης των αφηγηματικών-ηρώων προηγείται η
μετάνοια και η εξομολόγηση: Ο παπα-Κυριάκος ζητάει Είναι οι καλοί ποιμένες που προσπαθούν να επαναφέρουν
συγχώρεση από τον Κύριο και δακρύζει[5]· η Μολώτα πάλι τον απολεσθέν ερίφιο -αυτοβούλως- στην ασφάλεια
εξομολογείται το «βάρος» της πρώτα στην Αφέντρα, ζητά του ποιμνίου: (παπα-Γαρόφαλος, Ο Αλιβάνιστος) Τότε ὁ
συγχώρεση από τον Κόλια και στη συνέχεια ο ιερέας παπα-Γαρόφαλος ἔλαβε τὸν λόγον: -Νά ᾽χῃς τὴν εὐχὴ
μαζί με άλλες στο Κοινωνικό της διαβάζει συγχωρητική τοῦ Χριστοῦ, παιδί μου! Ἔλα!… Νὰ πάρῃς εὐλογία!… Νὰ
ευχή[6]· ο Γιάννης του Κόλια, το χαμογελαστό παιδί, δε μοσχοβολήσ᾽ ἡ ψυχή σου! Ἔλα ν᾽ ἀπολάψῃς τὴ χαρὰ τοῦ
ζητά συγχώρεση, γιατί είναι εν συνειδήσει αθώος[7]. Χριστοῦ μας! Μὴν ἀδικῇς τὸν ἑαυτόν σου! Μὴν κάνῃς τοῦ

Σελίδα 18