Page 19 - ioannou-theologia
P. 19

Θεός σε κάποιον Άγιο, όπως ήταν ο Αθανάσιος, ο Γρηγόριος Θεολόγος,

                   ο Βασίλειος κ.λπ. αποκαλύψει κάτι καινούργιο, κάτι πρόσθετο σε σχέση
                   με όσα έχει ήδη δογματίσει η Εκκλησία, τότε αυτός ο νέος πατήρ, αν το
                   χρειάζεται ο σύγχρονος κόσμος ή για να αντιμετωπιστεί κάποια αίρεση,

                   θα  θεολογήσει  κατάλληλα,  όπως  οι  προγενέστεροι  άγιοι  Πατέρες.  Σε
                   άλλη περίπτωση, η ταπείνωση μας προφυλάσσει από τον κίνδυνο της

                   κενοδοξίας  και  περί  τα  θεολογικά.  Ό,τι  δεν  είναι  ρητώς
                   αποκεκαλυμμένο, η ταπείνωση το αντιμετωπίζει με φόβο και τρόμο και

                   δεν  αφήνει  την  ψυχή  να  εισχωρήσει  σε  αυτό.  Αυτός  που  θεωρεί  το
                   αντίθετο δεν εννοεί το πρώτο πρώτο: «ο Θεός είναι απερινόητος».


                      Αλλού διατυπώνεται, όπως ήδη επισημάναμε, ότι ο άνθρωπος γίνεται
                   μέτοχος  της  θείας  ενδοτριαδική  ζωής,  ότι  δηλαδή  όπως  ο  Πατήρ

                   κενώνεται για τον Υιό κ.λπ., έτσι και εμείς κενωνόμαστε ο ένας για τον
                   άλλον,  οπότε  και  ό,τι  είναι  η  Τριάδα,  είμαστε  και  εμείς-  «κατά  χάριν

                   αγία  Τριάς».  Αυτό  είναι  λάθος,  γιατί  έτσι  -πέρα  από  το  ότι  και  πάλι,
                   όπως  λέγει  ο  Γέροντας,  «πού  τα  ξέρουν  όλα  αυτά;»-  στην  ουσία

                   ιδιοποιούμαστε και τα υποστατικά ιδιώματα των Τριών Προσώπων της
                   Θεότητας.  Θα  φθάσουμε  στην  ασέβεια  να  ψάχνουμε  να  βρούμε  πού
                   στις  ανθρώπινες  σχέσεις  υποκρύπτεται  και  μια  αναλογία  της

                   «εκπόρευσης»  του  Αγίου  Πνεύματος.  Και  πάλι,  οι  θεολόγοι  αυτοί

                   βλέπουν τον κόσμο ως μια «απορροή» της αγίας Τριάδος προς τα έξω:
                   ως  θεσμό.  Η  αγία  Τριάδα  δημιουργεί  κατ’  ανάγκην  μια  άλλη  μικρή
                   τριάδα, ως φυσικό απαύγασμα, σε μια τάξη νοητής ιεραρχίας, με την

                   καθαρά  σχολαστική  θωμιστική  έννοια.  Πρόκειται  για  παπική  στην
                   πραγματικότητα  επίδραση  (ο  παπισμός  μετέβαλλε  την  Εκκλησία  σε

                   θεσμό,  και  μάλιστα  άκαμπτα  ιεραρχικό,  σε  μία  αυστηρή  ιεραρχική
                   δομή,  ενώ  δεν  την  βλέπει  πραγματικά  ως  την  σύναξη  πάντων  με  την

                   χάρη του αγίου Πνεύματος. Για τον παπισμό μάλιστα η Ευχαριστία είναι
                   «επισκοποκεντρική»,  και  πιο  συγκεκριμένα  «παποκεντρική»,  όχι

                   Χριστοκεντρική, καθώς εκεί όντως ο Πάπας αντικαθιστά τον Χριστό, με
                   την σκέψη ‘‘επειδή ο Χριστός  λείπει στον Ουρανό, κάποιος πρέπει να
                   τον αντικαταστήσει στη γη’’. Σε εμάς αντιθέτως, όπως λέγει κάπου ένας








                                                           18
   14   15   16   17   18   19   20   21   22   23   24