Page 16 - ioannou-theologia

αιώνα της εκκοσμίκευσης, της αθεΐας, της αδιαφορίας για τον Χριστό. Ο

αιώνας της αθεΐας θέλει να εισχωρήσει στα εσωτερικά της Τριάδος!
Άραγε από ευλάβεια; Η αλαζονεία της Δύσης την οδήγησε στη μωρία
της. Και έτσι, το ένα σύγγραμμα περί Τριάδος διαδέχεται το άλλο, με

καταιγιστικό ρυθμό. Οι δυτικοί θεολόγοι τριαδολογούν κυριολεκτικά
ασύστολα, δίχως δηλαδή «συστολή», όσο πιο πολύ μάλιστα στην ουσία

αθεΐζουν. Δεν αποδέχονται σχεδόν πια ως αληθινή ηθική κατηγορία την
«ταπείνωση»: δεν πιστεύουν ότι υπάρχει. Την θεωρούν εμπόδιο στην

έρευνα. Γι’ αυτό και λένε τόσο πολλά για την Αγία Τριάδα και τις
«ενδοτριαδικές» σχέσεις, τίποτε όμως για τον Σταυρό, που τον

υποβιβάζουν σε απλή αντανάκλαση της Ουσίας- αλλά οι θείες
ενέργειες, όπως είπαμε, δεν είναι αντανάκλαση, με την έννοια της
νεοπλατωνικής «απορροής» μήτε της Ουσίας, αλλά παντελώς

ελεύθερες. Ο αγωγός για να καταλάβουμε την Αγία Τριάδα είναι ο

Σταυρός, όχι το αντίθετο. Δεν μπορούμε να σκεφθούμε ως εξής: «ας
πάμε λίγο πιο βαθιά από τον Σταυρό του Χριστού, να δούμε τι κρύβεται
παραπέρα». Ή «ας κάνουμε για λίγο τον Σταυρό στην άκρη, που μας

βάζει πολλά και δύσκολα, να αγγίξουμε κατευθείαν τις ενδοτριαδικές
σχέσεις».

Εγκαταλείπουμε έτσι το Σταυρό του Κυρίου μας για να βρούμε τάχα

τις ρίζες Του και παύει πια αυτός να είναι το καύχημά μας. Η δόξα μας.
Δεν υπάρχουν όμως για μας τους ορθοδόξους τέτοιες ρίζες, καθότι
εκκινάμε μόνο από τον Γολγοθά. Εκτός του κεντρικού μυστηρίου του

θείου Πάθους, δεν υπάρχει καθόλου «ελεύθερος στοχασμός» και
«ανεξάρτητη σκέψη». Οποιαδήποτε σκέψη εκκινεί κατευθείαν προς την

Θεότητα, παρακάμπτοντας τον φριχτό Γολγοθά, δεν είναι ταπεινή.
Πρόκειται για την μωρία της εκκοσμίκευσης (αυτή η Τριαδολογική

περιέργεια, επειδή κάποιοι σπουδαίοι θεολόγοι στις αρχές του
εικοστού αιώνα, έζησαν στη Δύση, ενέπλεξε, μάλλον καλοπροαίρετα,

και κάποιους ορθοδόξους θεολόγους, πρωτίστως τον π.
Μπουλγκάκωφ. Αλλά και πάλι, οι λίγο μεταγενέστεροι, π. Γ. Φλορόφσκι
κ.λπ., έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους).

15