Page 12 - ioannou-theologia

ζωγραφίζει με τα πλέον δραματικά χρώματα την ατιμία που ο Κύριος

υπέστη, την εγκατάλειψή Του και άλλα πολλά (ακόμη και την περίφημη
«θεοεγκατάλειψη»). Πρέπει να εννοήσουμε ότι ο Κύριος ήταν και
τέλειος, πραγματικός άνθρωπος, και έτσι έπαθε αληθινά για μας.

Πρέπει να εντρυφούμε στο πάθος του Κυρίου. Και μάλιστα,
απαραίτητος όρος για να ταπεινωθούμε, λέγει ο Γέροντας, είναι να

ατενίζουμε τον Σταυρό του Σωτήρος, το να θέλουμε και εμείς, στο μέτρο
των δυνάμεών μας, να βαστάσουμε τον δικό μας σταυρό.

Περνώ τώρα σε ένα άλλο θέμα, πάρα πολύ σοβαρό, που επίσης
μπορεί να θεωρηθεί, τολμώ να πω, ως αποκάλυψη στην Εκκλησία.

Ρώτησα λοιπόν τον Γέροντα σχετικά με κάποιες εκφράσεις ορισμένων
θεολόγων, που αναφέρονται στις ενδοτριαδικές σχέσεις και

προσπαθούν, τρόπον τινά, να τις διερευνήσουν. Λένε λοιπόν ότι ο
Πατήρ «κενώνεται» αιωνίως ως προς τον Υιό, τον Οποίον γεννά, και ο

Υιός «κενώνεται» ως προς τον Πατέρα, καθώς ο Ίδιος αποδέχεται την
γέννηση εκ του Πατρός. Χρησιμοποιούν δηλαδή τον πατερικό όρο

«κένωσις», που οι άγιοι όμως χρησιμοποίησαν αποκλειστικά στην
Χριστολογία (και ούτε πρέπει να θεωρήσουμε την Χριστολογία κατ’
ουσίαν κλάδο της Τριαδολογίας, που σημαίνει ότι μας χρειάζεται μόνο

η Τριαδολογία, και κατόπιν, εκκινώντας από αυτήν, με λογικά

συμπεράσματα, θα οικοδομήσουμε μόνοι μας και την Χριστολογία): ο
Χριστός, ως Θεός, «κενώθηκε» διά της ενσαρκώσεως Του, δηλαδή
ενδύθηκε την ταπεινή ανθρώπινη σάρκα, έζησε ως φτωχός, άσημος,

έπαθε, εσταυρώθη. Μη αρκούμενοι όμως σε αυτό, οι εν λόγω θεολόγοι
αρχίζουν να σκέφτονται ως εξής: άραγε, μήπως η αιωνία αγάπη του

Πατρός για τον Υιό είναι και αυτή «κένωση» (= «αυτοθυσία»); Στην
ουσία, με αυτό ακριβώς το «άραγε», αρχίζουν να στοχάζονται, πράγμα

που απαγορεύεται αυστηρά στα της Θεολογίας. Μήπως το ότι ο Πατήρ
«κοινωνεί» (αυτός είναι ο πατερικός όρος) την ουσία Του στον Υιό

(παρόλο που ο Πατήρ δεν γεννά την ουσία, δεν είναι ο αίτιος αυτής
κατά του Πατέρες), συνιστά «κένωση», αυτοθυσία;

11