Page 8 - ioannou-theologia

Η ιδιαίτερη σχέση μας με κάθε Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος

Είπαμε ότι ο Θεός είναι αληθής Πατήρ, και ότι πράγματι πονά για

μας. Αυτό το δείχνει, καλύτερα από οτιδήποτε άλλο, η περίφημη
παραβολή του Ασώτου, την οποία ο Γέροντας αρέσκεται να αναλύει

επανειλημμένα (συγκινείται μάλιστα και δακρύζει σε κάποια σημεία). Η
ανάλυσή του με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα ακόμη και κάποιες

λεπτές έννοιες που αφορούν τις ενδοτριαδικές σχέσεις - και πρέπει να
μιλούμε για αυτά, γιατί διάφορες αιρέσεις, που δρουν και στον τόπο

μας, π.χ. οι χιλιαστές, αρνούνται τελείως ότι ο Υιός είναι Θεός, ή
κάποιες άλλες, π.χ. οι Πεντηκοστιανοί, έχουν μια παιδαριώδη αντίληψη

για την Αγία Τριάδα (οι τελευταίοι στην ουσία στερούνται θεολογίας,
και απλώς εκτονώνονται συναισθηματικά στις συγκεντρώσεις τους, που

τις διακρίνει πλήρως η αταξία). Έχουμε λοιπόν την τάση, επειδή δεν
εμβαθύνουμε στα νοήματα, να θεωρούμε ότι ο κατεξοχήν Θεός είναι ο
Πατήρ, και ότι ο Υιός ή το Άγιο Πνεύμα, είναι μεν αληθινός Θεός, αλλά

λόγω της «μοναρχίας» του Πατρός (όπως αυτή διατυπώνεται στην
ορθόδοξη θεολογία αλλά ερμηνεύουν λάθος κάποιοι), κατά κάποιο

τρόπον, μερικοί, ακόμη και ορθόδοξοι, έχουν αρχίσει να γράφουν ότι
τάχα ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα ακολουθούν σε δόξα τον Πατέρα

(έντονη βέβαια είναι η υποτίμηση του Αγίου Πνεύματος στον παπισμό).
Αυτό είναι λάθος, γιατί ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι «ομοούσιοι τω

Πατρί», και επιπλέον «ομότιμοι», ως λέγουν οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες.
Όλα τα άλλα καταστρέφουν την ευλάβεια και δεν αφήνουν την
ταπείνωση να ανθίσει.

Μπορούμε λοιπόν με αφορμή την παραβολή του Ασώτου να κάνουμε

τις εξής σκέψεις: όπως ο γήινος πατέρας δίνει τα πάντα στον υιό Του,
και, αν και άνθρωπος, θέλει ο υιός του να δοξάζεται πολύ περισσότερο

από τον ίδιο, κατ’ αναλογίαν, με τρόπο που δεν μπορούμε να το
αντιληφτούμε, ο Πατήρ εκχωρεί όλο Του το είναι στον Υιό και στο Άγιο
Πνεύμα. Αν γινόταν να μιλήσουμε ανθρωπομορφικά, θα λέγαμε ότι ο

7