Page 6 - kafkopoulou-tourkikaithi

11
γεγονός ότι αμύνθηκε έως το τέλος υπέρ τού Κράτους . Όσον αφορά τον
Μωάμεθ, σε όλο το έργο του, τον χαρακτηρίζει ως τύραννο.

Ο λόγος του ιστοριογράφου είναι γεμάτος λυρισμό με έντονες

συναισθηματικές μεταπτώσεις, ενώ το ύφος του, πολλές φορές θυμίζει

τραγωδία, πλέκοντας με δεξιοτεχνικό τρόπο τα συναισθήματα που προκαλεί

κάθε γεγονός, τις εικόνες με έντονη συγκινησιακή φόρτιση και με κορύφωση

12
τον θρήνο για την πτώση τής Πόλεως . Παρατηρείται μάλιστα χρήση
παρομοιώσεων, με αναφορές τόσο σε χριστιανικά πρότυπα και χωρία των

Γραφών , όσο και σε πρόσωπα τής ελληνικής μυθολογίας, τα οποία
13
συμπλέκονται στην διήγηση, με τις αναφορές στους Οθωμανούς . Γίνεται
14
φανερό πως η ιστοριογραφία τού Δούκα έχει ως πρότυπο έργα δραματικά,

τόσο στις περιγραφές, όσο και στον περιβάλλοντα χώρο που δημιουργεί.

Ακόμη, όσον αφορά στις προσωπικότητες τού βασιλέως Κωνσταντίνου και

τού σουλτάνου Μωάμεθ, παρουσιάζεται ο μεν πρώτος ως γενναίος

υπερασπιστής τού ελληνικού στοιχείου, ο μεν δεύτερος ως καταστροφέας

αυτού.

Ο φόβος τού Δούκα είναι διάχυτος και σχετίζεται με την τρομακτική

σκέψη πως η πνευματικότητα τού Χριστιανισμού θα υποταχθεί στην

σαρκολατρεία τού Ισλάμ. Εξηγείται κατ’ αυτόν τον τρόπο, το γιατί ο
συγγραφέας θρηνεί για τα λείψανα των αγίων, περισσότερο απ’ ό, τι για την

11 Όπ. π., σ. 13.
12 Όπ. π., σ. 575-585. Πρόκειται για θρήνους τού προφήτου Ιερεμίου, αποδιδόμενους στην άλωση τής Ιερουσαλήμ
από τούς Βαβυλωνίους. Αυτοί οι θρήνοι αποδίδονται τώρα από τον Δούκα στην άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως,
που παραλληλίζεται με εκείνη τής Ιερουσαλήμ.
13 Όπ. π., σ. 517, 539, 553-555.
14 Όπ. π., σ. 269, 271.

5