Page 2 - karakostas-stayros

Κ' έγυρ' Εκείνος το άχραντο κεφάλι και ξεψύχησε

στο μαύρο το κορμί μου απάνου·

άστρα γινήκαν τα καρφιά του μαρτυρίου του, άστραψα

κι από τα χιόνια πιο λευκός τα αιώνια του Λιβάνου.

Το ποίημα ξεκινά δείχνοντας έναν άνθρωπο, ο οποίος βρίσκεται κάτω από τον

Σταυρό του Χριστού κατά την ώρα της Σταύρωσης. Ο άνθρωπος αυτός βλέπει

τον Χριστό να παραδίδει το Πνεύμα Του στον Πατέρα Του, και με αυτόν τον

τρόπο να ολοκληρώνει το σωτήριο έργο Του για το ανθρώπινο γένος. Εκείνη την
στιγμή φαίνεται ο Κύριος να ακουμπά το Πανάχραντο Σώμα Του στον άνθρωπο

αυτόν, και κατ’ επέκταση σε όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών, και από
«μαύρο» εξ’ αιτίας της αμαρτίας να τον καθιστά «λευκό», δηλαδή καθαρό από

κάθε πάθος, αίροντας απ’ αυτόν το βάρος της αμαρτίας. Έγινε τόσο καθαρός, που

όχι απλώς αποπλύθηκε από την αμαρτία, αλλά άστραψε κι έγινε λευκότερος και

από τα χιόνια του Λιβάνου. Αυτή η φράση δείχνει την μεγάλη δόξα που απέκτησε

ο άνθρωπος αυτός μόνο με το να τον αγγίξει το Σώμα του Κυρίου. Αυτό που ζει

το συγκεκριμένο άτομο, περνάει σε όλες τις μετέπειτα γενιές. Αυτό σημαίνει το

ότι τα καρφιά του μαρτυρίου του Κυρίου έγιναν άστρα για τον άνθρωπο. Με την

θυσία Του ο Χριστός έδωσε στους ανθρώπους το Σώμα και το Αίμα Του, με το

μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, η οποία αποτελεί την παρουσία του Χριστού

μεταξύ των πιστών στο διηνεκές. Μέσω αυτής ο άνθρωπος ενώνεται με τον Θεό

και καθαρίζεται από την αμαρτία, καθίσταται πάλλευκος, απαλλαγμένος από

κάθε αμαρτία, ενωμένος με τον Θεό και η δόξα που απολαμβάνει είναι

ασυγκρίτως μεγαλύτερη από κάθε επίγεια δόξα. Αξιοσημείωτη είναι μία

αναφορά του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, για τις πληγές του Χριστού, που

1