Άγιος Νεκτάριος, Ο εξόριστος και παρεπιδημών Αρχιερέας που ήλθε για να μείνει για πάντα μαζί μας!

Όμορφα ανοίγει ο μήνας Νοέμβριος με την γιορτή των ιαματικών αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού. Κάθε μέρα μνήμη αγίου, αγίων, μια γιορτή, πολλές γιορτές, πανηγύρεις.

Ένας μικρός παράδεισος και μόνον η ανάμνησή τους!

Κάθε άγιος ένας διαφορετικός βίος και μια ξεχωριστή περιπέτεια ζωής που διαβάζοντάς την, μας μεταφέρει και μας στα περιβόλια της Θείας Χάριτος που εντρύφησε ο άγιος, δίνοντάς μας να γευτούμε, το κατά δύναμιν, κάτι από την πλήρη και τελική απόδοση του κόπου του.

Σε κάθε συναξάρι είναι αποθηκευμένοι φιλότιμοι σωματικοί και πνευματικοί κόποι με απόδοση τόκων Θείας Χάριτος!

Και οι βίοι αυτοί είναι για μας ο πιο απλός και ο πιο πρόσφορος τρόπος γεύσεώς της Χάριτος στην οποία οι άγιοι μετά την κοίμησή τους μετέχουν, πλέον, διαπαντός.

Και να που φτάσαμε και φέτος στην γιορτή του παρεπιδημούντος, περαστικού και προσωρινά διαμένοντος εν Ελλάδι Επισκόπου Πενταπόλεως. Του ουδέποτε, όμως «εφησυχάζοντος» αγίου Νεκταρίου, ο οποίος μεριμνά και φροντίζει για όλην την οικουμένη. Η έκτακτη παρουσία του μαρτυρείται παντού. Και πάντα ως προσφερόμενου για παν έργο αγαθό!

Οι άγιοι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ και οι λοιπές νοερές Αγγελικές δυνάμεις που γιορτάζουν την προηγούμενη μέρα, μοιάζει να μας μεταφέρουν με τα φτερά τους και να μας παραδίδουν σ’ αυτήν την αγγελόμορφη φυσιογνωμία του 19ου και 20ού αιώνα.

Και, έτσι, ως ένας επί γης άγγελος δεν είχε καμιά θέση ανάμεσά μας και γι’ αυτό κυνηγήθηκε όσο λίγοι, και μάλιστα μέχρι την κοίμησή του. (Ή ακόμη και μετά την κοίμηση του). Μόνο και μόνο, γι’ αυτήν την πραγματικά αγγελο-αξιοπρεπή παρουσία του και ζωή. Αυτό ενόχλησε!Και ιδιαίτερα, ανθρώπους της Εκκλησίας! Τραγικό!

Πράγματι, οι άγιοι ήταν πάντα ενοχλητικοί, γιατί έμοιαζαν να είναι εν τω κόσμω, αλλά όχι εκ του κόσμου τούτου. Και… προκαλούσαν και μόνον με την παρουσία τους!

Γι’ αυτό και έπρεπε να απομακρυνθούν, να διωχθούν! Να κυνηγηθούν και στον τόπο εξορίας τους και να μην μπορούν να φάνε ούτε μια μπουκιά ψωμί. Και να φυτοζωούν, κατά την έκφραση του αγίου Νεκταρίου όταν περιέγραφε την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει κατά την εξορία του.

Τέτοια περίπτωση ήταν ο άγιος μας ο οποίος μετά τον διωγμό του από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και μέχρι την κοίμησή του, σαν σήμερα στα 1920, παρέμεινε ένας παρεπιδημών αρχιερέας. Δηλαδή, ένας προσωρινά διάγων σε κάποιο μέρος, ένας περαστικός που ζούσε κάπου για ένα διάστημα.

Και αυτό το προσωρινά έγινε μόνιμο!

Ακόμη, όμως, και μετά θάνατο, αφού ο ίδιος φαίνεται να μην  εγκατέλειψε ποτέ τον τόπο της εξορίας του, όπως και την λοιπή οικουμένη που φαίνεται πως νοιάζεται και γι’ αυτήν.

Θα μου πείτε και πού είναι το παράδοξο; Πράγματι, πουθενά!

Άλλωστε στα σπλάχνα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και την βαθύτατη έρημο της Αιγύπτου έζησαν οι μεγάλοι αναχωρητές άγιοι. Εσαεί και διά βίου παρεπιδημούντες, αναζητώντας μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάνε!

Και αυτός, ο άγιος Νεκτάριος μας, αυτό το σύγχρονο αληθινό θεϊκό νέκταρ, ήξερε από την εσωτερική και βαθύτατη έρημο της πληγωμένης, αλλά ευρύτατης καρδιάς του, να συγχωρεί, να αγαπά και να προσφέρει. Άλλωστε και τι ζητούσε; Αυτός ήξερε πολύ καλά!

Οι άλλοι νόμιζαν πως ζητούσε κάποιου άλλου είδους ευκαιρία! Που, βεβαίως, δεν οδηγούσε στον παράδεισο! Και αυτές τις ευκαιρίες τις επιβουλεύονταν οι ίδιοι!

Ο ίδιος, όμως, είχε γονιμοποιήσει την έρημο της καρδιάς του και έτσι ζούσε τον παράδεισο και ήταν πλήρης! Γι’ αυτό μπορούσε μόνο να θυσιάζεται και να προσφέρει.

Ακόμη, και να τιμωρεί τον εαυτό του όταν οι μαθητές του στην Ριζάρειο Σχολή ατακτούσαν!

Έτσι, η νηστεία στην οποία υπέβαλε τον εαυτό του ήταν η καλύτερη μέθοδος διόρθωσης του φιλότιμου των μαθητών του. Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να αποτελεί σήμερα μια μέθοδο για την διόρθωση των κακώς κειμένων σε όλη την κοινωνία μας. Γιατί πολλά διαβάζουμε και ακούμε για όλους τους χώρους. Ποιος λοιπόν θα φορτωθεί τον σταυρό αυτό;

Και αν δεν μπορούμε να τον σηκώσουμε εμείς, γιατί δεν καλούμε τον έξοχο αυτό παιδαγωγό να μας συνδράμει στην δυσκολία μας; Άλλωστε, μοιάζει να έχουμε μπει σε μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδο που θα πρέπει να καταφύγουμε σε… αλλοδαπό προπονητή, όπως κάνουν οι ομάδες.

Και αυτός ο παρεπιδημών Αρχιερέας εν ζωή, και πλέον άγιος και μόνιμος κάτοικος παραδείσου θα χαρεί πολύ να μας συνδράμει και να μας προσφέρει στη δυσκολία μας. Ιδιαίτερα στους χώρους της παιδείας και των παιδιών!

Η αγάπη του μπορεί να προσφέρει λύσεις που ούτε καν τις φανταζόμαστε!

Εξάλλου, και ο ίδιος έτσι έδρασε και φανερώθηκε ως ιαματικός και θαυματουργός άγιος προσφέροντας απλόχερα θεραπείες σε όσους τον επικαλούνταν! Ακόμη και σε ανθρώπους που ούτε καν τον είχαν ακουστά! Τα παραδείγματα είναι πολλά στο βίο και τις μαρτυρίες για τις επεμβάσεις και τα θαύματά του.

Ή ακόμη, προσέτρεχε και σε περιπτώσεις που οι ασθενείς, παρ’ όλο που τον γνώριζαν, δεν τον είχαν επικαλεστεί. Ένα παράδειγμα είναι του πολύ γνωστού Αγιορείτη Μοναχού π. Μωυσή. Ο άγιος Νεκτάριος εμφανίστηκε οφθαλμοφανώς μπροστά του και του είπε, παρ’ όλο που δεν με επικαλέστηκες εγώ ήλθα!

Και πράγματι, ο μακαριστός π. Μωυσής είχε ξεχάσει να τον επικαλεστεί κατά τη δύσκολη επέμβαση μεταμόσχευσης ήπατος που έκανε στην Αμερική. (Διαβάστε εδώ τη μαρτυρία του μακαριστού π. Μωυσή: http://www.pemptousia.gr/?p=244698 )

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τον επικαλούμαστε στις δυσκολίες που περνάμε. Είτε προσωπικές είτε συλλογικές. Και επειδή ήταν ένας άνθρωπος της παιδείας, ένας σύγχρονος άγιος των γραμμάτων καλά θα είναι να τον προτρέψουμε να επέμβει προσφέροντας παιδαγωγία αγάπης και ελέους προς τους μαθητές, τους δασκάλους και καθηγητές και βεβαίως προς τους γονείς.

Άλλωστε, η κατάσταση μοιάζει να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και τα ευαίσθητα μικρά και νεαρά παιδιά δέχονται τις χειρότερες επιρροές από τους μεγαλύτερους, και τα ίδια ξεσπούν ποικιλοτρόπως.

Ο άγιος Νεκτάριος σφράγισε τον 20ό αιώνα και παραμένει πάντα μάχιμος και… παρεπιδημών ανάμεσά μας -πλέον ως άγιος- για να μας φροντίζει στις δυσκολίες μας.  Την ίδια ώρα που και η ίδια εδαφική και θαλάσσια ακεραιότητα μας απειλείται!

Αρκεί να του το ζητάμε για να μας μεταγγίζει το νέκταρ της Θείας χάριτος που απέδωσαν οι πνευματικοί του κόποι και η μεγάλη και φιλόξενη για κάθε αναγκεμένο καρδιά του!

Με αυτήν την καλή αλλοίωση ως εφόδιο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε φαινόμενο αλλοτρίωσης!

Να έχουμε την ευχή του!