Page 7 - Απεργία πείνας: Έκφραση ελευθερίας ή υποδούλωσης;
P. 7
www.pemptousia.gr Τεύχος 35 / Απεργία πείνας: Ελευθερία ή υποδούλωση / 7 Νοεμβρίου 2015 ΑΝΑΛΕΚΤΑ
άζεται η θέληση του ανθρώπου για την τήρησή τους. τον εαυτό του, να φροντίζει και να επιδιώκει την
Στη σύγχρονη πολύμορφη κοινωνία, ο μεγαλύτερος πραγματοποίηση των σκοπών του. Ωστόσο χωρίς να
κίνδυνος παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παύει να ζει κοινωνικά με τους γύρω του, αφού
δεν είναι μόνο το κράτος, ως θεσμικός φορέας, αλλά δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ως μονάδα, αλλά ως
και οι «ποικίλες άλλες μορφές εξωκρατικής κατε- πρόσωπο σε σχέση και κοινωνία με άλλα πρόσωπα.
ξουσιάσεως που καταπατούν με διάφορους τρόπους
τα δικαιώματα του ανθρώπου»[8]. Δύσκολα γίνο- Η ορθόδοξη Θεολογία συνδέει τον όρο κοινωνία
νται αποδεκτά τα ανθρώπινα δικαιώματα στην ου- με το πρόσωπο. Το πρόσωπο γίνεται ταυτόχρονα
σία τους, ως υπέρτατες αξίες, από όλους έτσι όπως άτομο και κοινωνία. Αυτή η δυναμική του προσώπου
έχουν διαμορφωθεί και δομηθεί μέσα στην παγκό- δημιουργεί μια νέα ανθρωπολογία, που «αποκαθι-
σμια ιστορία. Πολλοί άνθρωποι οδηγούνται καθη- στά την ενότητα του ατόμου και της κοινωνίας, του
μερινά και παγκόσμια σε πράξεις ακραίες, όπως η ενός και των πολλών»[9], γιατί λειτουργεί ανεξάρ-
απεργία πείνας, για να διεκδικήσουν την εφαρμογή τητα από κανόνες δεοντολογίας και κοινωνικές συμ-
του δικαίου και όχι μόνο, επικαλούμενοι στην ουσία βάσεις και θεσμούς. Ο άνθρωπος, επειδή σκέφτεται
μέσα από την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και ενεργεί αυτεξούσια, συγχρόνως, προβληματίζε-
την αναγνώριση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ται. Προκαλείται η ύπαρξή του και χρειάζεται να
διαφορετικότητας. τοποθετηθεί υπεύθυνα και ελεύθερα απέναντι στον
εαυτό του, τον κόσμο, το Θεό. Για το Χριστιανισμό,
Ο άνθρωπος, όμως, αναγνωρίζεται ως πρόσω- αυτός ο προβληματισμός είναι ηθικός και αποτελεί
πο από την ελεύθερη δράση του απέναντι σε κάθε την πηγή της ηθικής ζωής του προσώπου.
πραγματικότητα. Δε δέχεται παθητικά την κοινωνική
πραγματικότητα, αλλά βρίσκεται σε μια αδιάκοπη Κάθε ανθρώπινο πρόβλημα δεν είναι απλά κοι-
διαλεκτική σχέση μαζί της. Κοινωνική πραγματικό- νωνικό, εξαιτίας κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και
τητα, εδώ, θεωρείται η συνισταμένη των συλλογικών μετασχηματισμών των κοινωνικών δομών, αλλά βα-
και ατομικών βιωμάτων, των αντιλήψεων, παραστά- θύτερα ηθικό, επειδή προέρχεται από τον τρόπο
σεων, αλλά και οραμάτων που διαπλάθονται από ύπαρξης του ανθρώπου. Έτσι, αντικείμενο της ηθι-
τις διαπλοκές, αλλά και τις συνεχείς αλληλοεπιδρά- κής του Χριστιανισμού γίνεται το ήθος του ανθρώ-
σεις των προσώπων. Η κοινωνικότητα και ο εγωκε- που. Ο τρόπος, δηλαδή, ύπαρξης του, ως δημιούρ-
ντρισμός φαίνεται να αποτελούν δύο από τα βασι- γημα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού,
κά γνωρίσματα που τον ωθούν να ενδιαφέρεται για με οντολογική αναφορά στον Τριαδικό Θεό, από τον
Σελίδα 7
