Page 14 - lemontzis-karpoforia

καταπολεμούσαμε το πάθος της οργής και του θυμού δεν θα υπήρχαν οι

φόνοι και οι συγκρούσεις. Εάν καταπολεμούσαμε το πάθος της

υπερηφάνειας δεν θα εξουθενώναμε τον συνάνθρωπο μας όπως έκανε ο

Φαρισαίος της παραβολής. Βουτηγμένοι μέσα στα πάθη μας, και

ανυποψίαστοι για την τραγικότητα των δεσμών της αμαρτίας, όταν μας

θέτουν το ερώτημα ποιος είναι ο υπεύθυνος τελικά για το κακό που

υπάρχει στον κόσμο, η απάντηση που δίνουμε είναι απλή και

εύκολη: «Δεν φταίω εγώ αλλά ο άλλος. Φταίει ο άλλος για όλα τα δεινά
που υπάρχουν στον κόσμο. Εγώ είμαι σωστός, ο δίκαιος, ο ενάρετος. Όλοι οι

άλλοι φταίνε».

Δυστυχώς όλοι μας, όλη η ανθρωπότητα, βρίσκεται σε μια γενική

κατάσταση κατάκρισης και καταλαλιάς. Όλοι κατακρίνουμε το

συνάνθρωπό μας και τον θεωρούμε υπεύθυνο για τα δεινά του κόσμου,

για την αδικία, για τους πολέμους, χωρίς να μπορούμε να υποψιαστούμε

πόσο και εμείς έχουμε συμβάλλει σε αυτήν την κατάσταση με τις

καθημερινές μας αμαρτίες. Ζούμε σε μια κατάσταση αφασίας και

ανευθυνότητας, εγκλωβισμένοι στον εγωισμό μας. Όπως ακριβώς ο Αδάμ

έριξε το φταίξιμο της παρακοής στη γυναίκα και στο Θεό και η γυναίκα

με τη σειρά της στο διάβολο (Γεν. 3,13 – 14), έτσι και εμείς αγνοώντας την

εσωτερική μας αιχμαλωσία από τα πάθη θεωρούμε υπεύθυνους για τα

δεινά που υπάρχουν στον κόσμο μόνο τους άλλους και όχι τον ίδιο τον

εαυτό μας. Δεν έχουμε στο νου μας αυτό που λέγει ο Ντοστογιέφσκι: «αν

ήμουν εγώ καλός ίσως να μην υπήρχε ένας εγκληματίας».

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για

το κακό που υπάρχει στον κόσμο εφόσον συνεχίζει να αμαρτάνει

συμβάλλοντας στη διόγκωση και την επέκταση του κακού.

13