Page 12 - lemontzis-karpoforia

ψευδαίσθηση της επιφανειακής μας παρουσίας και λησμονούμε το

βαθύτερο εαυτό μας. Και αυτό γίνεται διότι αγνοούμε το γεγονός ότι η

αγιότητα δεν είναι απλώς το σύνολο των αρετών μας αλλά αναγνώριση

της αδυναμίας μας να πράξουμε το καλό και επιζήτηση του ελέους του

Θεού. «Βάση του πλούτου είναι το χρυσάφι ενώ της αρετής η ταπείνωση.

Όπως λοιπόν εκείνος που δεν έχει χρυσάφι είναι φτωχός, και ας μη

φαίνεται εξωτερικά, έτσι και χωρίς ταπείνωση, δεν μπορεί να είναι

ενάρετος εκείνος που αγωνίζεται», αναφέρει ο Όσιος Ηλίας ο Έκδικος. Η
ταπείνωση είναι το σημαντικότερο γνώρισμα της ασκήσεως καθώς όλος ο

αγώνας του ανθρώπου είναι να οδηγηθεί στην απόκτηση της

ταπεινοφροσύνης η οποία συνιστά και πνευματική ωρίμανση. Η

ταπείνωση αποζητάει, εντελώς φυσικά, τη χαμηλότερη θέση σαν το νερό

που αυθόρμητα κυλάει στο χαμηλότερο επίπεδο. Όλος ο αγώνας και η

άσκηση γίνεται για να ταπεινωθεί ο άνθρωπος, για να θραύσει όλες τις

παρά φύσιν καταστάσεις της ανθρώπινης φύσεως όπως η κενοδοξία, η

ανθρωπαρέσκεια, η υποκρισία, η υπερηφάνεια, μας διδάσκει ο όσιος

Φιλόθεος. Οι άγιοι Πατέρες διδάσκουν ότι μόνη η ταπείνωση μπορεί να

σώσει τον άνθρωπο, και ότι μόνη η υπερηφάνεια είναι ικανή να κρημνίσει

αυτόν στο σκότος του Άδου.

Η ασκητική μας παράδοση ταυτίζει την ταπείνωση με την

τελειότητα: «τελειότης εστίν βάθος ταπεινώσεως» (Ισαάκ ο Σύρος). Η

μακαρία Συγκλητική έλεγε, ότι η ταπεινοφροσύνη είναι τόσο μεγάλη

αρετή, ώστε ο διάβολος, ενώ μπορεί όλες σχεδόν τις αρετές να τις μιμείται,

αυτήν ούτε πού ξέρει καν τι είναι. Γι’ αυτό και ο απόστολος Πέτρος,

γνωρίζοντας πόση ασφάλεια και σταθερότητα εξασφαλίζει αυτή στην

πνευματική ζωή, μας προτρέπει να δεθούμε μαζί της (βλ. Α΄Πετρ. 5,5),

11