Page 9 - moglenidis_agkosmas

μετά του οποίου δημιουργούνται διαπροσωπικαί σχέσεις, αι οποίαι
εκφράζουν τον ιδιάζοντα δεσμόν του λογικού όντος μετά των ομοίων
28
αυτού» . Μελετώντας σε βάθος δυο παραδείγματα από την βιωτή του
ιερού Φωτίου, αντιλαμβανόμαστε κάτω από ποιο πρίσμα κατανοεί τις
διαπροσωπικές σχέσεις μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Το πρώτο
περιστατικό αφορά στην επιστολή που αποστέλλει στον Μητροπολίτη
Θεσσαλονίκης Παύλο και του ζητά να δείξει στοργή και αγάπη στους
σχισματικούς. Το δεύτερο περιστατικό αφορά τη προσωπική φιλία του
ιερού πατρός μετά του Αμηρά της Κρήτης. Ο Αμηράς, παρότι
αλλόθρησκος, αντιμετωπίζεται από τον Φώτιο ως πραγματικός αδελφός,
29
«ει και μεταξύ το διάφορον της πίστεως ίστατο» . Το σημαντικότερο,
βέβαια, ο Μέγας Φώτιος το αναφέρει παρακάτω, λέγοντάς: «όταν
βρισκόμαστε σε κοινωνία με τον πλησίον, τότε αποφεύγουμε να
30
διαβρωθούμε από την φθορά της αμαρτίας» .
Η αρνητική μας κρίση για τον άλλο είναι αρνητική κρίση για τον
εαυτό μας. Κάθε φορά που άδικα αρνούμαστε τον άλλο, αδικούμε τον
εαυτό μας, παραποιούμε τη δική μας αντίληψη, την εκτίμηση, την
αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας. Και, επιτέλους, επειδή ο άλλος,
είναι αδύνατος ή ξένος ή αντικοινωνικός τύπος είναι ανάγκη να
κατανοηθεί από έναν καλό Σαμαρείτη. Ο άλλος είναι αυτός που είναι.
Άραγε, είμαστε σε θέση να τον κατανοήσουμε και κυρίως να τον δεχτούμε
όπως είναι κι όχι όπως θα θέλαμε ή θα μας βόλευε να είναι; Η απάντηση,
τελικά, εξαρτάται από τον ίδιο μας τον εαυτό και λιγότερο από τον άλλο.
Ο Έριχ Φρόμ, συνεχίζοντας, θα μας παρουσιάσει με πολύ όμορφο
τρόπο την σχέση ως εξής: «Τι δίδει αλήθεια μια προσωπικότητα, ένας
άνθρωπος στον συνάνθρωπό του; Δίνει από τον εαυτό του, από το πιο
πολύτιμο που έχει. Δίνει από την ζωή του. Αυτό σημαίνει αναγκαστικά ότι
θυσιάζει την ζωή του για τον άλλο, αλλά ότι δίνει από εκείνο που είναι
ζωντανό ανάμεσά του. Και καθώς δίνει με αυτόν τον τρόπο εμπλουτίζει
τον συνάνθρωπο, δυναμώνει το αίσθημα της ζωντάνιας του με σκοπό να
πάρει Η προσφορά είναι από μόνη της μια εξαίσια χαρά. Καθώς όμως
δίνει δεν μπορεί παρά να γεννηθεί κάτι καινούριο μέσα στον άλλο
άνθρωπο, και αυτό, που γεννιέται, αντανακλά πάλι σ’ αυτόν. Όταν

28
Β. Γιούλτση, Θεολογία και διαπροσωπικαί σχέσεις κατά τον Μέγαν Φώτιον, Ανάλεκτα Βλατάδων 20,
έκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 88.
29
Χρ. Βασιλοπούλου, «Η θρησκευτική αγωγή των νέων κατά τον Ιερόν Φώτιον, η προσωπικότητα και
η Θεολογία του Μεγάλου Φωτίου», Επίσημοι Λόγοι Εκφωνηθέντες επί τη Ιερά Μνήμη του κατά τα έτη
1970-2010, Έκδοση Α΄, έκδ. Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 2011, σσ. 502-503.
30 Β. Γιούλτση, ό.π., σ. 101.

8