Page 3 - xristodoulou_kathodos

κατέχει το κέντρο και το θεμέλιο της πίστεως, της λατρείας και της

ευσέβειας των Ορθοδόξων και τη βάση όλης της Ορθοδοξίας. Γι’ αυτόν

τον λόγο η αρχαία Εκκλησία καταπολέμησε όλες τις χριστολογικές

αιρέσεις και διατύπωσε το χριστολογικό δόγμα με τους δογματικούς όρους

τεσσάρων Οικουμενικών Συνόδων, της Γ' στην Έφεσο το 431, της Δ' στη

Χαλκηδόνα το 451, της Ε' στην Κωνσταντινούπολη το 553 και της ΣΤ' πάλι

στην Κωνσταντινούπολη το 680-681. Ασχολήθηκε με αυτό με αυτές τις

Συνόδους και με τους σύγχρονούς τους μεγάλους Χριστολόγους Πατέρες

από τον τέταρτο μέχρι και τον έβδομο αιώνα κατά τους οποίους

διήρκεσαν οι χριστολογικές συζητήσεις και διαμάχες. Λόγω της

σπουδαίας σημασίας του χριστολογικού δόγματος αποτέλεσε αυτό

πλούσιο περιεχόμενο της Ελληνορθόδοξης Θείας Λατρείας, η οποία έγινε

έτσι χριστοκεντρική. Είναι δε το χριστολογικό δόγμα, το μυστήριο της

σαρκώσεως του Υιού του Θεού και με αυτή η απολύτρωση του

ανθρώπινου γένους. Ο Χριστός ένωσε στον εαυτό του δύο τέλειες φύσεις,

την θεία και την ανθρώπινη. Αυτές ενώθηκαν στο ένα πρόσωπο ή τη μία

υπόσταση του Θεού Λόγου «ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως και

αχωρίστως», σύμφωνα με τον όρο της Δ' Οικουμενικής Συνόδου,

σώζοντας η κάθε μία τις δικές της ιδιότητες και ενέργειες και τα

θελήματά της.

Στο χριστολογικό δόγμα είναι ενταγμένο και το δόγμα της

Καθόδου του Χριστού στον άδη, το οποίο μπορεί να συνοψιστεί σύντομα

στα εξής. Ο Σωτήρας τον χρόνο από το σταυρικό του θάνατο μέχρι την

ανάστασή Του κατήλθε με την ψυχή του ενωμένη με τη Θεότητα στον

άδη, ενώ το πανάγιο σώμα του βρισκόταν στον τάφο αδιάφθορο, «μήτε

της θεότητος του σώματος εν τω τάφω απολιμπανομένης, μήτε της ψυχής

εν τω άδη χωριζομένης». Κατήλθε δε στον άδη ο Θεάνθρωπος ελεύθερα

2