Page 4 - xristodoulou_kathodos

με την παντοδύναμη βασιλική και απολυτρωτική εξουσία του ως

θριαμβευτής και καταλύτης του κράτους του θανάτου και του αρχηγού

του, «συντρίβων μοχλούς αιωνίους κατόχους πεπεδημένων» και

ευαγγελιζόμενος την απολύτρωση «τοις εν σκότει και σκιά θανάτου

καθημένοις». Χαρακτηριστικό είναι, ότι όλοι οι ιεροί Πατέρες και

υμνογράφοι της Εκκλησίας που περιέγραψαν την Κάθοδο στο άδη

παρουσιάζουν τον Χριστό ότι κατέβηκε και έμεινε στον άδη «ελευθέρως»

και «εθελουσίως» και «εκουσίως», και ως νικητή και θριαμβευτή και

ελευθερωτή των ψυχών που βρίσκονταν σ΄ αυτόν, ερμηνεύοντας τα

σχετικά αγιογραφικά χωρία, και μάλιστα του Ψαλμ. 106,16: «συνέτριψε

πύλας χαλκάς και μοχλούς σίδηρους συνέθλασεν», και το του προφήτη

Ωσηέ 13,14: «εκ χειρός άδου ρύσομαι και εκ θανάτου λυτρώσομαι αυτούς·

πού η δίκη σου, θάνατε; πού το κέντρον σου, άδη;».

Στον άδη δε, έγινε το κήρυγμα του Λυτρωτή στους κεκοιμημένους,

που είχε σκοπό την επέκταση του απολυτρωτικού έργου του και στο

βασίλειο του άδη, και μάλιστα στους δεκτικούς του ευαγγελικού φωτός.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν η σωτηρία των προπατόρων και όλων των αγίων

και δικαίων ανθρώπων της Παλαιάς Διαθήκης. Πολλοί εκκλησιαστικοί

Πατέρες και θεολόγοι δίδαξαν, ότι το κήρυγμα του Σωτήρα στον άδη, και

συνεπώς και η σωτηρία επεκτάθηκε σε όλους γενικά τους κεκοιμημένους

που έζησαν κατά την επίγεια ζωή τους με οσιότητα και δικαιοσύνη,

πίστεψαν στο κήρυγμα που έγινε από τον Κύριο και δέχθηκαν τη σωτηρία

που προσφέρθηκε σ’ αυτούς, αν και πολλοί δεν την δέχθηκαν και

κατακρίθηκαν.

3