Page 14 - Οσιακές Μορφές του Καιρού μας
P. 14
ΑΝΑΛΕΚΤΑ Τεύχος 05 / Οσιακές μορφές του καιρού μας / 10 Δεκεμβρίου 2012 www.pemptousia.gr
Δεν στάθηκε καθόλου στις δελεαστικές προτάσεις ήρθε στο Μοναστήρι… Εκείνος ήταν καλλιεργη-
του προϊσταμένου του: «τό μαγαζί δικό σου. Μή μένος και δίδαξε κι εμάς με τη ζωή του… Είχε
φύγεις». Ούτε στις ειρωνείες γνωστών και συγγε- συμπάθειαν θεάρεστον και εύσπλαγχνίαν άδολον.
νών: «πάει αυτός τρελλάθηκε! Ν’ αφήνει τέτοια Αν έβλεπε ότι κάποιος δυσκολευόταν να πάει για
καλή εργασία και να πηγαίνει στο Μοναστήρι». μια διακονία, τον συνέτρεχε. Ήταν αεικίνητος…
έτρεχε παντού να βοηθήσει, χωρίς να εξετάζει αν
Ή αδελφή του του έραψε τα πρώτα μοναχικά εν- μια εργασία ήταν δικό του διακόνημα η κάποιου
δύματα, και ένα πρωινό του Αυγούστου το 1941 άλλου, όπως αναφέρει σε προφορική αφήγησή
ξεκίνησε για το Μοναστήρι. Δεν πήγε ούτε στο του στις 22 Ιουνίου 1995. Εκδήλωνε την αγάπη
χωριό ν’ αποχαιρετήσει τους γονείς του. Ώς καλός του και με λόγια και με έργα….
γεωργός είχε ήδη βάλει το χέρι στο άροτρο και
δεν κοίταζε πίσω. »Για όλα τα θέματα της Μονής και για τους μο-
ναχούς, όταν αρρώσταιναν, εκείνος έτρεχε. Δεν
*** πήγαινε άλλος. Όταν εϊχαμε κάποιο δύσκολο
θέμα στο Μοναστήρι, εκείνον στέλναμε να το δι-
Ο Αντώνης αναζήτησε τον ιερομόναχο π. Σερα- εκπεραιώσει. Λέγαμε: «ό π. Ευσέβιος θα τα κα-
φείμ, ο όποιος ήταν ήδη ενημερωμένος και τον ταφέρει». Δεν άναβε. Δεν μπορούσαμε έμεΐς να
περίμενε. Ο Γέροντας Σεραφείμ ήταν όσιακή, σε- τον μιμηθούμε…» όπως και πάλι ανέφερε σε αφή-
βάσμια και πατερική μορφή. Ο Γέροντας Σερα- γησή του στις 22 Ιουνίου 1995.
φείμ εξαρχής όρισε τον Αντώνη διακονητή του.
Έμενε στο ίδιο κελλί μαζί του. Με πολλή χαρά Ο Γέροντας του τον αγαπούσε πολύ για την τέ-
και προθυμία διάκονούσε ο Αντώνης το Γέροντα λεια υπακοή και την προθυμία του. Ξεψύχησε με
του, γιατί γνώριζε ότι μέσω εκείνου υπηρετούσε το όνομα του π. Ευσεβίου στα χείλη του. «Ευσέ-
το Θεό. βιε, παιδάκι μου, Ευσέβιε, παιδάκι μου», έλεγε.
Πολλές οι δυσκολίες για το δόκιμο από την πρώτη «Τα τρία χρόνια υποταγής μου στο Γέροντα Σε-
στιγμή της μοναχικής του ζωής. Είχε πάει με χαρά ραφείμ ήταν τα καλύτερα της ζωής μου. Δεν έκα-
στο Μοναστήρι, συνάντησε όμως κάποια πνευμα- να τίποτα το δικό μου και είχα απέραντη χαρά»
τική χαλάρωση, λόγω του μή κοινοβιακού μοναχι- έλεγε ο ίδιος αργότερα», νουθετώντας τις Μονα-
κού συστήματος. Το Μοναστήρι της Αγίας Λαύ- χές του.
ρας ήταν τότε ιδιόρρυθμο. «Βρήκα εξωτερικές
δυσκολίες πολλές, πάρα πολλές, όμως στο ιδανικό Τον Οκτώβριο του 1943 εκοιμήθη ο Γέροντας του,
μου δεν είχα δυσκολίες. Ώς προς την κλήση μου και τον Δεκέμβριο ο π. Ευσέβιος έζησε το δράμα
ήμουν απέραντα ικανοποιημένος. Ήμουν εσωτερι- της εκτέλεσης των Πατέρων και της καταστροφής
κά αναπαυμένος», έλεγε ο ίδιος αργότερα. της Μονής από τους Γερμανούς.
Ειχε πάει έτοιμος στο Μοναστήρι, καλλιεργημέ- Στις 13 Δεκεμβρίου έγινε η φρικτή εκτέλεση των
νος και με επίγνωση. Ήταν τόση η επίδοση του 1300 Καλαβρυτινών και η πυρπόληση της πόλης
στους ασκητικούς μοναχικούς αγώνες, πού πολύ από τους Γερμανούς. Ή είδηση δεν έφθασε στην
σύντομα -μέσα σ’ ένα χρόνο- έγινε Μοναχός με Αγία
το όνομα Εύσέβιος και μετά από μία εβδομάδα
Ιεροδιάκονος. Λαύρα, διότι οι Γερμανοί είχαν κλείσει τις εξό-
δους και εισόδους. Όμως οι Μοναχοί από μέρες
Οί παλαιοί Πατέρες της Λαύρας μιλούν για την είχαν αρχίσει να κρύβουν τα πολύτιμα κειμήλια
ευλάβεια, την ταπείνωση, την υπακοή, το άδολο, της Μονής. Στην προσπάθεια αυτή πρωτοστάτησε
την αγαθότητα και την αγάπη του π. Εύσεβίου ο π. Ευσέβιος, ο όποιος ήταν τότε εκκλησιαστικός
προς όλους. Ο συμμοναστής του αείμνηστος π. (νεωκόρος).
Άνθιμος Δημακόπουλος, μετέπειτα ηγούμενος της
Μονής, αφηγείται: Το πρωί της 14ης Δεκεμβρίου, αν και έπρεπε να
σημάνει το τάλαντο κανονικά στις 4.30, εκείνος
«Τον πρώτο καιρό πού ήρθε ο Αντώνης στη Λαύ- σήμανε στις 3.15. «Είχα μέσα μου μια πολύ κακή
ρα, ήταν «σημεΐον αντιλεγόμενον» μέσα στο προαίσθηση… μια τρομερή ανησυχία. Σαν να
Μοναστήρι, γιατί ειχε τις αυστηρές αρχές με τις έβλεπα μπροστά μου τους Γερμανούς να δρουν.
όποιες ζούσε στην Αθήνα. Εμείς τον κοιτάζαμε Σήμανα μια ώρα νωρίτερα, όμως ούτε ο Ηγούμε-
άφ’ υψηλού. Είχε όμως υπομονή, και σε άλλαζε νος ούτε κανείς άλλος δεν μοϋ έκανε παρατήρη-
με τη στάση του…(όπως λέει σε απομαγνητοφω- ση».
νημένη αφήγησή του στις 19 Ιανουαρίου 1996).
Έκ των υστέρων φάνηκε ότι αν εσήμαινε κανο-
»Διέφερε από όλους μας. Γνώριζε καλά γιατί νικά, οι Γερμανοί θα τους έβρισκαν όλους μέσα
Σελίδα 14
