Page 15 - Οσιακές Μορφές του Καιρού μας
P. 15
www.pemptousia.gr Τεύχος 05 / Οσιακές μορφές του καιρού μας / 10 Δεκεμβρίου 2012 ΑΝΑΛΕΚΤΑ
στην Εκκλησία, και δεν θα γλύτωνε κανείς. Έτσι -Εμείς οι μεγάλοι αντέχουμε. Τα παιδιά έχουν
φώτισε ο Θεός τον π. Ευσέβιο, και χάρη σ’ εκείνον ανάγκη, απαντούσε.
σώθηκαν οι περισσότεροι Πατέρες.
Στηρίζει με την προσευχή του, το λόγο και την
Στη θεία Λειτουργία εκείνο το πρωί κοινώνησαν έμπρακτη αγάπη του μικρούς και μεγάλους.
όλοι. Είχε αρχίσει να ξημερώνει όταν βγήκαν από Ήταν ο παρήγορος άγγελος των ταλαιπωρημέ-
το Ναό. Συνάχτηκαν οι Πατέρες και συζητούσαν νων εκείνων υπάρξεων, πού ο πόνος, η ορφάνια,
τί θα έπρεπε να κάνουν σε περίπτωση πού θα η φτώχεια, η πείνα και το κρύο τους έσπρωχναν
έρχονταν οι Γερμανοί στο Μοναστήρι. Ξαφνικά στην απόγνωση. Περισσότερο όμως συμπονεί τα
κάποιος φώναξε: «οί Γερμανοί στα κυπαρίσσια»! παιδιά.
Οί περισσότεροι Πατέρες έτρεξαν και κρύφθηκαν Με την ευλογία του Ηγουμένου ξεκινά ένα πλού-
στο δάσος. Ο π . Ευσέβιος με κάποιον άλλον υπο- σιο κατηχητικό έργο στην περιοχή. Πηγαινοέρχε-
τακτικό και κάποιον δόκιμο μόλις πού πρόφθασαν ται με τα πόδια από το Μοναστήρι στα Καλάβρυ-
να κρυφθούν κάτω από ένα μεγάλο πουρνάρι, πε- τα και στα γύρω χωριά και κάνει κατηχητικό στα
νήντα περίπου μέτρα πιο πέρα. Λίγο αν πήγαιναν παιδιά. Δεν ήταν όμως μόνο ο κατηχητής τους.
προς τα κει οι Γερμανοί, θα τους έβρισκαν. Στο πρόσωπο του σεμνού ιερομόναχου τα απορ-
φανισμένα εκείνα παιδιά βρήκαν τον πατέρα, τον
Έκεΐ, κάτω από το πουρνάρι, άκουγαν τις φωνές αδελφό, το φίλο. Όλοι τους σήμερα με δάκρυα
και τα γέλια των Γερμανών. Εντός ολίγου ολό- ευγνωμοσύνης μιλούν για τον π. Ευσέβιο, τον κα-
κληρο το Μοναστήρι παραδόθηκε στις φλόγες. τηχητή και προστάτη τους στα δύσκολα παιδικά
Ακούσθηκαν και πέντε μεμονωμένοι πυροβολι- τους χρόνια.
σμοί. «Πολύ φοβούμαι για τους Πατέρες», ψιθύ-
ρισε ο π. Ευσέβιος στους άλλους δύο. Μετά από «Κατεβαίνει τακτικά στα Καλάβρυτα, μας παρη-
λίγο ακούσθηκαν οι Γερμανοί να φεύγουν χασκα- γορεί, σφογγίζει τα δάκρυα του πόνου μας με τα
ρίζοντας. λόγια της αγάπης του, γράφει ο κ. Δ. Αγιαννιτό-
πουλος, δάσκαλος και κατηχητόπουλο τότε του
Αφησαν να περάσει κάμποση ώρα. Βγήκαν από π. Εύσεβίου. Μαζεύει ιδιαίτερα τα παιδιά, πότε
το πουρνάρι και προχώρησαν προς το Μοναστήρι ανάμεσα στα ερείπια της πυρπολημένης εκκλη-
πού καιγόταν ακόμα. Ήταν οι πρώτοι επιζώντες σίας μας, πότε σε κάποιο ερημοκκλήσι, και προ-
πού επέστρεφαν. Προπορευόταν ο π. Ευσέβιος. σπαθεί με τα λόγια του Θεού να μας απαλύνει
Εκεί κάτω από τον ιστορικό πλάτανο, τί να δει; τον πόνο, να μάς δώσει λίγη ελπίδα και χαρά…
Τέσσερις Πατέρες σκοτωμένοι, μαζί και ένας ερ-
γάτης της Μονής. Ποιος μπορεί να περιγράψει την »Ο ζήλος του να μάς προσφέρει περισσότερα, να
οδύνη της ψυχής του; Χύνοντας άφθονα δάκρυα μάς δώσει περισσότερη χαρά, να μεγαλώσει μέσα
μετέφεραν οι τρεις τους με την κουβέρτα τους μας την πίστη, πού είναι η «άγκυρα της ψυχής η
νεκρούς στο παρεκκλήσιο του κοιμητηρίου. ασφαλής και βεβαία» τον κάνει να πρωτοστατή-
σει το καλοκαίρι του 1946 να πάμε όλα τ’ αγόρια
Την άλλη μέρα ήλθε ο Ηγούμενος και οι άλλοι των Καλαβρύτων από 10 έως 16 περίπου ετών σε
Μοναχοί πού είχαν κρυφθεί στο βουνό. Ενταφία- κατασκήνωση.
σαν με βαθιά οδύνη τους εκτελεσθέντες Πατέρες.
»Στην κατασκήνωση ήταν ο στοργικός πατέρας
Από το Δεκέμβριο έως τον Απρίλιο πού έφυγαν οι όλων μας… Για πολλούς από μάς η κατασκήνωση
Γερμανοί, ο π. Ευσέβιος και οι άλλοι Μοναχοί δι- εκείνη έβαλε τα θεμέλια και σφράγισε τη μετέ-
ανυκτέρευαν στο δάσος. Την ήμερα επισκεύαζαν πειτα ζωή μας».
όπως μπορούσαν τις χαμωκέλλες (κοτέτσια) του
Μοναστηρίου, για να κατοικήσουν. Παράλληλα αυτά τα χρόνια φοιτούσε και στο
Γυμνάσιο Καλαβρύτων. Λίγο αργότερα (από το
Παράλληλα ο π. Ευσέβιος πρωτοστατεί στα έργα 1948 έως το 1950) με τη δραστηριότητα και το
της αγάπης στην προσπάθεια να βοηθηθούν οι χή- ζήλο πού τον διέκριναν, έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο
ρες και τα ορφανά των Καλαβρύτων. Οί μοναχοί στην ανοικοδόμηση της Μονής….
έβαζαν στην άκρη ένα μέρος από τα τρόφιμα πού
τους έδινε το Μοναστήρι, και ο π. Ευσέβιος τα Το 1951, έρχεται στην Αθήνα να σπουδάσει στη
συγκέντρωνε και τα πήγαινε στα Καλάβρυτα. Ο Θεολογική Σχολή. Χάρη στο ταπεινό του ήθος κα-
ίδιος έδινε όλο το μερίδιο του. τόρθωσε να μή διαγραφεί από τη Μονή της μετα-
νοίας του. Παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του
-Μην τα δίνεις όλα, του έλεγαν μερικοί. Αδυνάτι- Αγιολαυριώτης ιερομόναχος.
σες πολύ, θα πεθάνεις.
Το 1952 χειροτονείται Πρεσβύτερος στον ιερό ναό
Σελίδα 15
