Page 5 - koios_amartia
P. 5
Υπάρχει επίσης και η προφητική – εσχατολογική θα μπορούσαμε να πούμε
εκδοχή της ασθένειας. Ο Δούλος του Γιαχβέ στον Ησαΐα βαστάζει τας
ασθενείας του λαού του Θεού και ωδινάται με σκοπό την εξιλέωση των
αμαρτιών του λαού αυτού (Ησ. 53,4).
Πρέπει να πούμε ότι στην ΠΔ δεν απαγορεύεται πουθενά η προσφυγή στην
ιατρική τέχνη για την θεραπεία της ασθένειας. Αντιθέτως στην Σοφία
Σειράχ ο ιατρός αναδεικνύεται σε τιμώμενο πρόσωπο όχι μόνον προς ταις
χρείαις αυτού, αλλά και ως ιδιότητα η οποία προνοείται από τον ίδιον τον
Θεό (και γαρ αυτόν έκτισεν Κύριος). Ωστόσο σαφώς προτιμάται η
αναφορά και εκζήτηση της θεραπείας από τον Θεό, ο οποίος
αναγνωρίζεται ως κύριος της ζωής. Ο άνθρωπος ομολογεί με ταπείνωση
τα σφάλματα, διεκτραγωδεί την αθλιότητα στην οποία έχει περιπέσει από
την ασθένεια και αναμένει από τον Θεό την χάρη και το έλεος. Έτσι η
θεραπεία αποτελεί σημείο της παρουσίας του Θεού.
Η ασθένεια παρά τον παιδαγωγικό της χαρακτήρα δεν παύει ποτέ να
θεωρείται αντικειμενικά ως κάτι κακό και η πλήρης εξάλειψή της γίνεται
αντιληπτή μόνον μέσα από ένα εσχατολογικό πρίσμα. Στο τέλος του
χρόνου, όταν ο Θεός θα ανακαινίσει τον κόσμο, θα εκλείψει το αίτιο και η
συνέπεια, η αμαρτία και η ασθένεια.
Οι Ιουδαίοι των χρόνων της Καινής Διαθήκης ζούνε εν πολλοίς μέσα στην
κατάσταση που περιγράψαμε. Η περίπτωση του παραλυτικού της
προβατικής κολυμβήθρας και η ερώτηση των μαθητών για τον τυφλό :
«Κύριε τίς ήμαρτεν…» επιβεβαιώνουν ότι το τρίπτυχο αμαρτία – ασθένεια
– θεία παρέμβαση επιβεβαιώνει κατά το μάλλον και ήττον την εκτίμηση
αυτή.
Η παρουσία του Χριστού όμως δείχνει μία στροφή προς μία άλλη πρακτική
αλλά και προοπτική. Ο Χριστός ανταποκρίνεται άμεσα στους ασθενείς.
Τους σπλαχνίζεται και τους θεραπεύει απελευθερώνοντάς τους από τα
δεσμά της ασθενείας. Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν
περιπτώσεις όπου η ασθένεια αφορά την παθολογία του σώματος,
ασθένειες της ψυχής, όπως ο δαιμονισμός και ασθένειες όπου
συνδυάζονται και τα δύο, όπως η περίπτωση της συγκύπτουσας. Η
σύνδεση αμαρτίας και ασθένειας φαίνεται να υπάρχει και στις περιπτώσεις
των ιάσεων του Χριστού και να καταδεικνύεται και από τον ίδιο. Εδώ
όμως έχουμε ένα άλλο δεδομένο, το οποίο δεν μπορούμε να το
προσπεράσουμε. Ο Χριστός πρώτα θεραπεύει και μετά εντέλλεται το
«μηκέτι αμάρτανε!». Αυτό που πρώτιστα θέλει να δει είναι η πίστη, η
εμπιστοσύνη σε Αυτόν και όχι η μεταμέλεια. Την μετάνοια, ως στροφή
[5]
