Page 7 - koios_amartia

είναι μόνον ο κίνδυνος να νοσήσει κανείς πάλι χειρότερα από πριν. Είναι
η σκλήρυνση της καρδιάς όταν ο άνθρωπος λησμονεί, ή ακόμη χειρότερα,
περιφρονεί την θεία δωρεά. Όταν η θεραπεία από την ασθένεια και την

αμαρτία δεν τον οδηγεί στην δοξολογική χαρά και στην ασφάλεια της
μετάνοιας. Τότε φίλαυτα και εγωκεντρικά μεταβάλλει ο άνθρωπος της
θεραπείας από αφορμή σωτηρίας σε ευκαιρία αμαρτίας.

Εδώ φανερώνεται μία ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη πτυχή της θεραπευτικής
διαδικασίας. Η θεραπεία για να είναι πλήρης χρειάζεται και την ανθρώπινη
αποδοχή και συνέργεια. Ο Θεός θεραπεύει ως παντοδύναμος, αλλά όχι ως

εξουσιαστής. Αναμένει την ανταπόκριση της ανθρώπινης ελευθερίας στην
δωρεά του, ώστε εκτός από την ασθένεια του σώματος να θεραπεύσει και
την βούληση. Να καταστήσει τον άνθρωπο ικανό να τον ποθεί και να τον
αγαπά ελεύθερα. Να είναι μόνιμα στραμμένος ο κατ’ εικόνα κτισθείς προς
το Αρχέτυπο.

Ο Χριστός λοιπόν, στην βιβλική διήγηση, είναι φανερό ότι ως βασική

ασθένεια της ανθρώπινης φύσης θεωρεί την αμαρτία. Για τον λόγο αυτό
πολλές φορές ξεκινά την θεραπεία του δίδοντας την άφεση των αμαρτιών.
Γνωρίζοντας ως δημιουργός καλύτερα από τον καθένα τους όρους της
φύσεώς μας, κατανοεί ότι ο άνθρωπος δύσκολα παιδαγωγείται είτε μέσα
από τον φόβο της ασθένειας είτε με την ευεργεσία της θεραπείας. Ως
δραστική και τελική θεραπεία του κέντρου της ασθένειας, της αμαρτίας,

προσφέρει τον σταυρικό Του θάνατο. Εκεί η ασθένεια και εν γένει ο
ανθρώπινος πόνος λαμβάνουν ένα άλλο περιεχόμενο. Ο Χριστός
αναγγέλει ότι «όταν υψωθώ πάντας ελκύσω προς εμαυτόν». Η έλξη αυτή
σηματοδοτεί μια ποιοτικά διαφορετική προοπτική της ανθρώπινης
ύπαρξης που αντιστρέφει τα πράγματα σε μεγάλο βαθμό. Εκπληρώνεται η

προφητεία του Ησαΐα και ο Χριστός κάνει για τον άνθρωπο, αυτό που δεν
μπορεί να κάνει ο τελευταίος για τον εαυτό του και το οποίο με τόσο
τραγική γλώσσα περιγράφει με παραγωγική απόγνωση το Απόστολος
Παύλος στην Προς Ρωμαίους επιστολή: «Ταλαίπωρος εγώ ο άνθρωπος, τίς
με ρύσεται εκ του Σώματος του Θανάτου τούτου». Η αμαρτία νικάται εφ’
άπαξ και με τον Σταυρό και ο Θάνατος με την Ανάσταση.

Όλο αυτό τελικά για τον άνθρωπο είναι ένα μυστήριο ακατανόητο στην
ουσία του, αλλά μεθεκτό μέσα από την ζωή της Εκκλησίας. Η μυστηριακή
αλλαγή του ανθρώπου διά του βαπτίσματος, του χρίσματος, της Θείας
Ευχαριστίας και του ιερού ευχελαίου δίνει την δυνατότητα να θεωρήσει
την ασθένεια ως συμμετοχή στον Σταυρό που οδηγεί στην Ανάσταση. Όχι
πια μόνον ως παιδαγωγικό μέσο, αλλά ως μία κατάσταση χάριτος που

[7]