Page 16 - bouba_metsovo

αυτό φαινόμενο. Στην τελευταία φάση ερευνάται το μέγεθος της αντανάκλασης των χωρο-

χρονικών συνθηκών στα λαογραφικά φαινόμενα που οι ίδιες παρήγαγαν.

Ως εργαλείο για τη συλλογή των δεδομένων μου χρησιμοποίησα τη βιογραφική μέθοδο. «Η
βιογραφική μέθοδος είναι η μελετημένη συλλογή και ερευνητική χρήση τεκμηρίων ζωής, ιστοριών,
απολογισμών και αφηγήσεων (Plummer, 1983, σ.13), που περιγράφουν καθοριστικές- σημαδιακές
στιγμές της ζωής συγκεκριμένων ανθρώπων. Τα στοιχεία αυτά περιλαμβάνονται σε γραπτές
αυτοβιογραφίες και βιογραφίες, ημερολόγια, επιστολές, νεκρολογίες, καθώς και σε αφηγήσεις
ζωής και ιστορίες ζωής και αφηγήσεις προσωπικών εμπειριών, προφορικές ιστορίες και
προσωπικές ιστορίες» (Κακάμπουρα, 2011, σ. 31).

Οι Μ. Θανοπούλου και Μ. Πετρονώτη (1987, Πρβλ. Κακάμπουρα, 2011, σ.31) κατηγοριοποιούν το
βιογραφικό υλικό ως εξής: σε αφηγήσεις ζωής, ιστορίες ζωής και εθνοβιογραφίες ή βιογραφίες

ομάδας. 1) Αφήγηση ζωής είναι η πρωτοπρόσωπη διήγηση των ατομικών εμπειριών του/της
πληροφορητή/τριας στο/στη συνεντευκτή/τρια. 2) Ιστορία ζωής ονομάζεται η διήγηση που
απαρτίζεται από βιογραφικά στοιχεία προερχόμενα από προσωπικές εμπειρίες κι από άλλες
πηγές. 3) Εθνογραφία ή βιογραφία ομάδας λέγεται η διήγηση εκείνη που δεν έχει ως μονάδα
έρευνας το άτομο, αλλά μια πρωτογενή ομάδα, και βασίζεται στις σχέσεις και αλληλεπιδράσεις
μεταξύ των μελών της ομάδας.

Η Ρ. Κακάμπουρα (2012, σ. 429) επισημαίνει ότι «οι προφορικές αφηγήσεις δεν αποτυπώνουν την
Ιστορία καθεαυτή, αλλά το νόημα που αυτή προσλαμβάνει στον παρόντα χρόνο της αφήγησης στις
συνειδήσεις των ανθρώπων που την έζησαν». Έτσι και στη δική μας περίπτωση οι αφηγήσεις
(προφορικές και γραπτές) περί των βιωμάτων των πληροφορητών/τριών αναφορικά με το

ξεχειμώνιασμα μελετώνται κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο νοηματοδοτήθηκαν κατά το χρόνο
και τη συνθήκη της συνέντευξης (όσον αφορά στις προφορικές συνεντεύξεις) ή της συγγραφής
τους (όσον αφορά στις γραπτές αφηγήσεις) από τους/ τις πληροφορητές/τριες.

Μπορεί κάποιος/α να θέσει το ερώτημα για ποιο λόγο να ασχοληθούμε με μονωμένες
περιπτώσεις μέσω των συνεντεύξεων αυτών. Ο M. Halbwachs (1994, Πρβλ. Μαντόγλου, 2011,
σ.198) τονίζει ότι παρά το γεγονός ότι βιώνουμε διάφορες καταστάσεις μόνοι/ες μας, ποτέ δεν
είμαστε πραγματικά μόνοι/ες. Οι αυτοβιογραφικές μνήμες που ανασυγκροτούμε κατασκευάζονται
μέσα από την αλληλεπίδρασή μας με άλλους, είναι κοινωνικά κατασκευασμένες, επομένως είναι
μόνο φαινομενικά «αυτοβιογραφικές». Ο Μ. Μερακλής (1993) αναφέρει ότι «ακόμα κι όταν δεν

είναι διόλου στις προθέσεις του αφηγητή, μιλώντας αυτός για τον εαυτό του, για την προσωπική
και την οικογενειακή του ζωή, να μιλάει, σ’ ένα μεγάλο βαθμό, για τη ζωή όλων συγχρόνως».
Επομένως, μέσα από τις συνεντεύξεις της παρούσας έρευνας μπορούμε να αντλήσουμε στοιχεία
όχι μόνο για τα προσωπικά βιώματα των πληροφορητών/τριών, αλλά και του κοινωνικού τους
περιγύρου. Με τις συνεντεύξεις αυτές, οι οποίες αποτελούν πρωτογενές υλικό, μπορούμε να
μελετήσουμε το πώς διασυνδέεται η ατομική με την ευρύτερη συλλογική- πολιτισμική μνήμη και
το πώς νοηματοδοτείται η οικογενειακή ιστορία στον παρόντα χρόνο, στο χρόνο της αφήγησης
(Κακάμπουρα, 2013).

15