Page 14 - ioannou_geraimilianos
P. 14

μηχανικά. Αλλά, προσθέτει ο άγιος Βαρσανούφιος, τότε είναι που πρέπει ο
          πιστός να σκεφτεί: «ίσως να είναι και έτσι. Ωστόσο, ας αναρωτηθώ και το εξής:

          έχω άραγε δικαίωμα για προσευχή;». Αν πχ έχει κανείς κατακρίνει τον άλλον,

          τότε είναι φυσικό να εξαφανίζεται τελείως η επιθυμία για επικοινωνία με τον

          Κύριο, εκλείπει ο αυθορμητισμός που πρέπει να διακρίνει αυτή την ύψιστη

          πνευματική  πράξη.  Στο  Άγιο  Όρος,  όπως  παρατηρεί  κάποιος  πνευματικός
          πατήρ,  όταν  λένε  «πάω  να  κάνω  προσευχή»,  δεν  εννοούν  «να  προφέρω

          κάποιες λέξεις», αλλά «να ανοίξω πραγματική συνομιλία με τον Θεό». Και γι’

          αυτό, αν δεν ξεκινά αυτή η συνομιλία, τότε ο μοναχός προβληματίζεται. Και

          μπορεί  να  φταίει  γι’  αυτό,  όπως  είπαμε,  κάτι  σοβαρό  –πχ  η  κατάκριση,  η

          έλλειψη εμπιστοσύνης στον Γέροντα κλπ.


             «Πήγαινε  να  ενοχλήσεις  τον  Γέροντα»,  λέγει  ο  πατήρ,  και  στην  ανάγκη,

          εννοεί, «ξύπνησέ τον». Αν υπάρχει λόγος, ακόμη και μέσα στην άγρια νύχτα
          θα πάει κανείς στον πατέρα του να πει τι του συμβαίνει. Εξάλλου, αυτό το

          σκότωμα της «αξιοπρέπειας», για το οποίο μιλήσαμε, αυτή η άρση του φόβου

          να μην «εκτεθεί» κανείς, είναι που εξαλείφει όλα τα δεινά, την αντιδικία και

          τη διαφωνία. «Εδώ είμαστε οικογένεια, λέγει ο πατήρ, δεν είμαστε στρατός».

          Δεν  ενδιαφέρει,  δηλαδή,  να  εκτελεστούν  μηχανικά  κάποια  καθήκοντα,
          νηστείες, αγρυπνίες κλπ, αλλά να νιώσει κανείς ότι «ζωήν έχει εν εαυτώ». Δεν

          είναι η κοινοβιακή ζωή σύνολο αφηρημένων επιταγών και καθηκόντων προς

          επιτέλεση,  αλλά  αρμονική  συνισταμένη  της  βαθύτερης  εσωτερικής

          προσπάθειας πολλών αγωνιστών, πολλών ανθρώπων της προσευχής. Γι’ αυτό

          όμως θα πούμε κάτι και παρακάτω.


             Ενοχλεί  κανείς  λοιπόν  τον  (διακριτικό)  Γέροντα  και  στην  παραμικρή
          δυσκολία, και αυτός διαφωτίζει. «Το μέτρο υπακούει σε μια λογική, που είναι

          ο σεβασμός του ρυθμού, της αντοχής και των αναγκών του συνόλου και του

          καθενός  ξεχωριστά».  Ο  Γέροντας,  επειδή  η  Μονή  είναι  κοινόβιο,  ξέρει

          πρωτίστως τις ανάγκες του συνόλου ακριβώς ως «συνόλου», ξέρει ότι αυτή η

          κοινότητα έχει και μια δεδομένη αντοχή -όπως και κάθε οικογένεια αντέχει ή
   9   10   11   12   13   14   15   16   17   18   19