Page 9 - ioannou_geraimilianos

δεν τον εμπόδισε από φόβο μην αμαρτήσει, αλλά του έδωσε το μερίδιό του,
γιατί έπρεπε να πάθει και να μάθει. «Και διείλεν αυτοίς τον βίον». Γι’ αυτό

άλλωστε και ο πνευματικός ονομάζεται «πατέρας».

****************

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε κάτι πολύ εντυπωσιακό, ότι

δηλαδή τις σχέσεις μεταξύ των μοναχών, και προπαντός Γέροντος και

υποτακτικού, ρυθμίζει η ελευθερία. Μιλήσαμε ήδη για την «άνεση» που

χαρακτηρίζει τη ζωή ενός μοναχού, πράγμα που καθιστά το βίο του αληθινά

βασιλικό, καθώς δεν υποπίπτει πια στο κράτος της «ανάγκης» (πρώτιστη
δουλειά ενός αρχαρίου μοναχού είναι άλλωστε, για να θυμηθούμε και τον

Άγιο Παΐσιο, να «πετά» οτιδήποτε άχρηστο και περιττό, εφόσον μάλιστα οι

όποιες «πολυτέλειες» μας σκλαβώνουν και τρώνε τον χρόνο μας). Διαβάζουμε

όμως και τα εξής: «όσον αφορά την τράπεζα, όταν έχουμε αγρυπνία, το

βραδινό φαγητό είναι πάντα νηστίσιμο. Κάποιοι ωστόσο μου ζητούν πιο
θρεπτικές τροφές, γιατί με δυσκολία αντέχουν την αγρυπνία. Το

εδεσματολόγιό μας είναι αρκετά θρεπτικό. Αν όμως κάποιος έχει ανάγκη κάτι

παραπάνω, να το ζητήσει και θα του δοθεί ό,τι θελήσει…». Δεν μπορεί δηλαδή

ο Γέροντας να υπαγορεύσει στον άλλον επακριβώς πόσο θα νηστέψει, ούτε

είναι δυνατόν να μετρήσει τις μπουκιές του καθενός, γιατί αυτό - αν το εννοώ
καλά- είναι αναξιοπρεπές. Ο ίδιος ο πιστός -στον κόσμο έχουμε τους

πνευματικούς- ξέρει τελικά προς τα πού θα βαδίσει, αρκεί βέβαια, έχοντας

λάβει την γενική καθοδήγηση, να έχει συλλάβει το «πνεύμα» της άσκησης και

τι σημασία έχει ειδικότερα η νηστεία. Ωστόσο, υπάρχει κίνδυνος κάποιος να

μην πηγαίνει να φάει στη δεύτερη τράπεζα, την προοριζόμενη για όσους έχουν
ανάγκη περισσότερης τροφής, επειδή, βλέποντας ότι εγκρατεύονται οι άλλοι,

ντρέπεται για την αδυναμία του. Τέτοιες μικρές «ψευδοντροπές» (στον κόσμο

θα τα λέγαμε όλα αυτά μάλλον «κόμπλεξ») φαίνεται ότι μπορεί να είναι

καταστρεπτικές για την πνευματική ζωή, προπαντός σε ένα Μοναστήρι, όπου

το «προσωπείο» είναι ο μέγιστος εχθρός της αδελφότητας και αυτό που θα