Page 7 - ioannou_geraimilianos

Η διάκριση επιβάλλει λοιπόν να σέβεται κανείς το έργο του άλλου, να μην
ανακατεύεται σε αυτό, να μην παρεμβάλλεται διαρκώς στα πόδια του. «Να

μην ανακατεύεστε στα διακονήματα των άλλων», λέγει ο πατήρ, γιατί η

επιτέλεση του διακονήματος αποβαίνει έκφραση του εσωτερικού κόσμου του

άλλου. Ωστόσο, θα πρέπει παράλληλα να αντιλαμβάνεται κανείς πότε ο

συμμοναστής έχει «ανάγκη βοήθειας», και μόνο τότε, έστω και αν εκείνος δεν
τη ζητήσει (πχ από διάκριση, από ντροπή κλπ), εμείς θα πρέπει να του την

προσφέρουμε. Αυτό σημαίνει ότι άλλο είναι να νομίζει κανείς, με δική του

γνωμοδότηση, ότι ο αδελφός χρειάζεται τη βοήθειά του, και άλλο πράγματι

εκείνος να την χρειάζεται, και ακόμη περισσότερο μας να τη ζητά («θέλεις

υγιής γενέσθαι;», ρωτούσε και ο Κύριος τους ασθενείς πριν τους θεραπεύσει,

γιατί υπάρχουν άνθρωποι, όπως ερμηνεύουν μερικοί, που «ταμπουρώνονται»
στην αρρώστια τους και δεν θέλουν να βγουν από αυτήν!). Η ανάγκη για

βοήθεια πηγάζει από τον άλλον ως γνήσια «φωνή», ως υπαρξιακή έκκληση,

και πρέπει να μάθουμε να ακούμε το μυστικό κέλευσμα του άλλου, γιατί

αλλιώς, αν κάνουμε εμείς το έργο που πρέπει εκείνος να κάνει (για να

ωριμάσει και να ενηλικιωθεί), είτε τον πνίγουμε, είτε δεν τον αφήνουμε να
προοδεύσει, να διδαχτεί πιθανόν από τα λάθη του. Δεν μιλάμε εδώ για

κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις (όταν πχ ο νους του άλλου «δεν λειτουργεί»,

οπότε και θα πρέπει να μεταχειριστεί κανείς μια δικαιολογημένη «βία»,

προκειμένου να σώσει τον αδελφό από έναν μεγάλο κίνδυνο κλπ).

Με όλα αυτά γίνεται φανερό ότι ανακαλύπτουμε τον Κύριο «στον

ευλογημένο τόπο του Μοναστηριού, όπου ο Χριστός είναι παρών παντού και
τον συναντάμε στο πρόσωπο του καθενός». Η ευχαριστιακή κοινότητα, η

Εκκλησία, με την εσχατολογική της διάσταση, αποτελεί τον τόπο στον οποίο

αναγνωρίζουμε τον Χριστό μέσα στο πρόσωπο του άλλου (το ίδιο μπορεί να

ειπωθεί όμως και για την ενορία). Για τούτο και η Μονή, η εκκλησία, ως ο

χώρος της πλήρους παρουσίας του Θεανθρώπου, γίνεται το ορμητήριο
αγιασμού κάθε τόπου, κάθε περιοχής, ολόκληρου του κόσμου, που ακόμη

μπορεί να κείται μέσα στο σκοτάδι, να μην έχει καν «όνομα». Μοναχισμός