Page 6 - ioannou_geraimilianos
P. 6

φορά  «μάταια»  να  είναι  τα  πολύ  μικρά,  τα  ασήμαντα,  τα  οποία,  όμως,
          σωρευόμενα, ανεπίγνωστα κρατούν περισσότερο δέσμια τη ψυχή μας από τα

          «μεγάλα». Το «εγώ» δένεται ενίοτε ακόμη και με τα ουτιδανά για να μπορέσει

          να διασωθεί (οπότε και χρειάζεται ένας διακριτικός γέρων, για να μας δώσει

          να  καταλάβουμε  ότι  πράγματι  αυτό  που  νομίζουμε  άνευ  σημασίας,  το

          «μικρό», που δεν το υπολογίζουμε, έχει ματαιότητα και ως εκ τούτου είναι
          επιζήμιο).



             Μιλώντας όμως ειδικότερα για τη σχέση με τους επιτρόπους της Μονής, ο
          πατήρ λέγει ότι «ο μοναχός πρέπει να τους θεωρεί εκλεκτούς του  Θεού... Δεν

          πρέπει να υπάρχει ούτε επιφύλαξη ούτε απείθεια (απέναντί τους).» Εδώ πάλι

          θίγεται ένα τεράστιο φιλοκαλικό θέμα, το ζήτημα της «επιφύλαξης» απέναντι

          στον αδελφό, που καταστρέφει ψυχοδυναμικά την ύπαρξή μας, όταν συμβεί

          να προσδιοριστεί ο εαυτός μας αρνητικά κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτό βέβαια
          δεν σημαίνει ότι ανοίγεται κανείς και εκμυστηρεύεται τα μύχια της ψυχής του

          στον πρώτο τυχόντα, αφήνοντας τους πάντες να σκυλεύουν την προσωπική

          του ζωή. Σημαίνει αντιθέτως ότι υπάρχει, παρά την ανάγκη για σύνεση, ένα

          τεράστιο  περιθώριο  για  εμπιστοσύνη  σε  ορισμένους  ανθρώπους  του  Θεού

          (και υπάρχουν πάντα τέτοιοι άνθρωποι, όσο υπάρχει Εκκλησία). Όπου λοιπόν
          βρούμε αυτό το περιθώριο, τότε ναι, πρέπει να παραδοθούμε ψυχοδυναμικά

          στον άλλον, δίχως «επιφυλάξεις» (δίχως να κρατάμε τα «ατού» μας, όπως θα

          έλεγε ο π.  Συμεών Κραγιόπουλος).  Και  γιατί έχει  κανείς επιφυλάξεις; Πολύ

          απλά,  γιατί  φοβάται  ότι  (στην  υπακοή)  θα  χάσει  το  πλεονέκτημά  του,  το

          δυνατό  του  σημείο,  θα  αποκαλυφθεί  η  αχίλλειος  πτέρνα  του.  Αλλά  στην
          «υπακοή», διαβεβαιώνουν οι σύγχρονοι πνευματικοί πατέρες, δεν στέκονται

          αυτές  οι  μικροψυχίες:  στις  Μονές  μάλιστα  οφείλουν  οι  αδελφοί,  ως  ένα

          βαθμό,  να  κάνουν  «υπακοή»    σε  όλους,  ακόμη  και  στους  ταπεινότερους

          συμμοναστές τους, ούτως ώστε να γίνει ολόκληρη η ζωή του αδελφού «ακοή»

          του άλλου. Πώς να «ξεμπλοκαριστεί» όμως κανείς από το δέσιμο με το εγώ
          του, όταν κρατά τις επιφυλάξεις του; Τελικά, μαθαίνει να είναι επιφυλακτικός

          ακόμη και με τον ίδιο τον Χριστό!
   1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   11