Page 10 - ioannou_geraimilianos

πρέπει πρώτα από όλα να απεκδυθεί ο μοναχός (εδώ μπορώ να κάνω και την
εξής γενικότερη παρατήρηση: όσοι επισκέπτονται για πρώτη φορά το Άγιον

Όρος, συμβαίνει ενίοτε να σκανδαλίζονται από το ότι οι Πατέρες φέρονται

τελείως φυσικά, είναι ο εαυτός τους και δεν φορούν «μάσκα», ώστε να

επιδίδονται στις πολλές ψευτοευγένειες του κόσμου, τα πολλά «ευχαριστώ»,

«παρακαλώ» κλπ. Ο λόγος τους είναι τόσο ευθύς, που στην αρχή νομίζει κανείς
ότι δεν τον πρόσεξαν ίσως όσο έπρεπε, τον προσέβαλαν κλπ. Γρήγορα όμως ο

προσκυνητής καταλαβαίνει ότι απουσιάζει στον Άθωνα η υποκρισία και οι

συμβάσεις). «Όποιος έχει ανάγκη, να μη διστάζει να πηγαίνει.» Πεινάς, μας

λέγει ο Γέροντας, γιατί έχεις πχ αδύναμο σώμα; Μην ντρέπεσαι να φας.

«Όποιος όμως έχει αποφασίσει να νηστεύει, δεν πρέπει να πηγαίνει στην

τράπεζα επειδή πηγαίνουν οι άλλοι.» Καλό είναι επίσης να λείπουν και οι
καλοπροαίρετες διακρίσεις αυτής της μορφής, που στο βάθος, όμως,

τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την σύνολη ζωή του κοινοβίου, υποκρύπτουν μια

δουλικότητα. Η αληθινή κοινωνία αγάπης, η πλήρης ελευθερία αγνοεί τέτοιες

προσποιήσεις. Θέλεις λοιπόν να ασκηθείς; μοιάζει σαν να λέγει ο Πατήρ. Τότε

μην στερείς από τον εαυτό σου την νηστεία, με τον «λογισμό» ότι οι πιο
ασθενείς ίσως στενοχωρηθούν διαπιστώνοντας την αδυναμία τους. Το

κοινόβιο δεν είναι χώρος κατάλληλος για «δεύτερες σκέψεις», αλλά για πλήρη

απλότητα. Έτσι πρέπει να λειτουργεί, μας λένε οι σύγχρονοι Νηπτικοί Πατέρες.

«Ό,τι αποφασίζει η καρδιά σας, αυτό να κάνετε». Είναι εντυπωσιακό ότι

υπάρχουν ανθρώπινες κοινότητες, τα ορθόδοξα Μοναστήρια, όπου ο ένας
αδελφός αντέχει να βλέπει το μεγαλείο της καρδιάς του άλλου με πνεύμα

ευρυχωρίας, άνεσης και όχι ζηλοφθονίας, που εναγκαλίζεται αγαπητικά την

ευλογημένη άνοδο του άλλου προς την σωτηρία (η σωτηρία παράγεται από το

επίθετο «σώος»), προς τον Ουρανό, και δεν μεμψιμοιρεί, δεν δυσανασχετεί,

έστω και υποσυνείδητα. Είναι σπουδαίο να αντιμετωπίζεις μεγαλόψυχα την
βαθμιαία ωρίμανση του άλλου, την τελειοποίησή του. Από ένα σημείο λοιπόν

και πέρα, φαίνεται ότι δεν υπάρχει πια ανάγκη αυτής της «διάκρισης», της

σύνεσης δηλαδή να αποφύγουμε τον σκανδαλισμό του αδελφού – ο άλλος δεν