Page 11 - karatsoulis_exomologisi

ου
19 αιώνα επανήλθε στο προσκήνιο, κυρίως στις δυτικές κοινωνίες, με τους
περσοναλιστές φιλοσόφους. Για την ΠΠΘ ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σάρκα και οστά, η
μόρφωσή του, το επάγγελμά του, η κοινωνική του θέση κ.ά. Το πρόσωπο αποτελεί μία

οντότητα με πνευματικά, ψυχικά και σωματικά στοιχεία αλλά ταυτόχρονα έχει τα
χαρακτηριστικά της ελευθερίας, της μοναδικότητας, της εμπειρίας, της σχέσης και της

6
δημιουργίας. Τα στοιχεία αυτά καθιστούν τον άνθρωπο από άτομο σε πρόσωπο .

Η συζήτηση περί του προσώπου δε θα είχε καμία σημασία, αν δεν μπορούσε να

νοηματοδοτήσει το σήμερα και τις σύγχρονες υπαρξιακές ανησυχίες του ανθρώπου. Η
προσωποκεντρική θεώρηση του ανθρώπου είναι μία αφορμή για αυτοκριτική αλλά και ένα

ισχυρό έρεισμα για διάλογο με τις σύγχρονες προκλήσεις. Διότι ζητήματα, όπως το
περιβάλλον, η τεχνολογία, η επιστήμη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ξενοφοβία, ο

φονταμενταλισμός, ο ρατσισμός είναι θέματα τα οποία έχουν άμεση σχέση με την μελέτη
του σύγχρονου ανθρώπινου προσώπου. Στη διδασκαλία της Εκκλησίας για τον άνθρωπο

έχει κεντρική θέση η αγάπη προς το συνάνθρωπο, η οποία μπορεί να αποτελέσει τη βάση

για μια κοινωνία της ετερότητας και της κατάργησης όλων των ανισοτήτων.

Έτσι με αφορμή την έννοια του προσώπου, θεολογία και ΠΠΘ έχουν την ευκαιρία
να συναντηθούν, δίνοντας η μία στην άλλη κάποια από τα στοιχεία, τα οποία θα

μπορούσαν να βοηθήσουν στην ανάπτυξη του ανθρώπου. Συγκεκριμένα ο σωστικός και
ευχαριστιακός χαρακτήρας του μυστηρίου αλλά και οι ανακαλύψεις της

προσωποκεντρικής θεωρίας, ως θεραπευτικής διαδικασίας, θα μπορούσαν να προσφέρουν
στον σύγχρονο άνθρωπο τις εναλλακτικές προτάσεις για την θεραπεία και επίλυση των

εσωτερικών του προβλημάτων και αδιεξόδων. Αποτελεί συχνό φαινόμενο η σύγχυση των

δύο αυτών προοπτικών, οι οποίες όμως έχουν ένα ξεκάθαρο ρόλο και χαρακτήρα.

6 Α. Μπρούζος, «Πρόλογος» στο L. Pervin, και Ο. John, Θεωρίες Προσωπικότητας : Έρευνα και
εφαρμογές (Αθήνα : Τυπωθήτω, 1999) σ. 29.
10