Page 17 - karatsoulis_exomologisi
P. 17

Β. Το μυστήριο της εξομολόγησης και η σπουδαιότητά του.




                          1.  Το πρόσωπο στην ορθόδοξη θεολογία.

                          Το πρόσωπο στην ορθόδοξη θεολογία κατέχει κεντρική θέση στην περί Θεού και

                   στην περί ανθρώπου διδασκαλία της. Ο Θεός της Βίβλου δεν υπήρξε μόνο ένας ζωντανός

                   αλλά και ένας προσωπικός Θεός. Εμφανίστηκε ως προσωπικός διότι ο Θεός πάντα στην
                   ιστορία ταυτίστηκε μέσω προσωπικών σχέσεων και μόνο ως πρόσωπο θα μπορούσε να

                   γνωριστεί και να διαλεχθεί με τον άνθρωπο. Ο τριαδικός Θεός εμφανίστηκε ως Θεός του
                                                                                        10
                   Αβραάμ,  του  Ισαάκ,  του  Μωυσή  και  όχι  ως  μία  απρόσωπη  δύναμη .  Ο  Θεός  πάντα
                   προσκαλούσε και συνεχίζει να αναζητά τον άνθρωπο σε μία ελεύθερη προσωπική σχέση,
                                                                                       11
                   όπως προσωπικός είναι και ο ίδιος στον τρόπο της αΐδιας ύπαρξής Του . Τα πρόσωπα της
                   Αγίας Τριάδας βρίσκονται σε μία συνεχή αγαπητική κοινωνία μεταξύ τους. Αποτέλεσμα

                   της  αγαπητικής  κοινωνίας  των  προσώπων  της  Αγίας  Τριάδας  ήταν  η  δημιουργία  του
                   ανθρώπου. Πρόθεση του Θεού ήταν να γίνει σκοπός του ανθρώπου η μετοχή του σ’ αυτή

                                                         12
                   την τριαδική κοινωνία αγάπης και ζωής .

                          Γίνεται φανερό ότι ο Θεός δεν δημιούργησε τον κόσμο και τον άφησε στην τύχη
                   του.  Ήταν  και  είναι  ένας  Θεός  προσωπικός,  ζωντανός  και  κοινωνικός,  ο  οποίος

                   ενδιαφέρεται συνεχώς για την συντήρησή του κόσμου και την μετοχή του στην κοινωνία
                   αγάπης με Αυτόν. Για να εκφραστεί η άρρηκτη σχέση του Θεού με τον κόσμο θα μπορούσε



                          10  «Ὡς δὲ εἷδε Κύριος ὅτι προσάγειν ἱδεῖν, ἐκάλεσεν αὐτὸν Κύριος ἐκ τοῦ βάτου λέγων∙  Μωῦσῆ,
                   Μωῦσῆ∙ ὁ δὲ εἶπε ∙ Τι ἐστι; Καὶ εἶπε ∙ Μὴ ἐγγίσῃς ὧδε∙ λῦσον τὸ ὑπόδημα ἐκ τῶν ποδῶν σου∙ ὁ γὰρ τόπος
                   ἐν ᾧ σὺ ἕστηκας ἐπ’αὐτοῦ, γῆ ἁγία ἐστί. Καὶ εἴπεν αὐτῷ. Ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς τῶν πατέρων σου, ὁ Θεὸς
                   Ἀβραὰμ, καὶ Θεὸς Ἰσαὰκ, καὶ Θεὸς Ἰακώβ» Έξοδ. 3 : 4-6.

                          11  Ιωάννης Ζηζιούλας, Μαθήματα Χριστιανικής Δογματικής, μέρος Γ΄ (Θεσσαλονίκη : ΑΠΘ, 1984-
                   1985) σ. 7.
                          12  Δημήτριος Μπαθρέλλος, Ο Θεός της Βίβλου και ο θεός των φιλοσόφων στην πατερική θεολογία
                   (Αθήνα : Άρτος Ζωής, 2011) σ. 14.
                                                                                                       16
   12   13   14   15   16   17   18   19   20   21   22