Page 12 - Kouroutaki_Xristougenna

Τη ζωγραφική του Παρθένη διαπερνά ένα εσωτερικό φως που
αναδεικνύει την πνευματικότητα των μορφών. Στο επόμενο έργο του Παρθένη, “Η
Παναγία με το θείο βρέφος-Σταύρωση”, (λάδι σε μουσαμά), 1940, οι μορφές
τοποθετούνται σε έναν υπερβατικό χώρο, όπου ο χρόνος έχει καταλυθεί και τα
στοιχεία του υλικού – ορατού κόσμου έχουν αναχθεί σε πλατωνικά αρχέτυπα. Η
χρωστική ουσία έχει χάσει, και αυτή, την υλική της υπόσταση και γίνεται καθαρή
πνευματική προβολή. Το έργο του Παρθένη μοιάζει με υπερφυσικό – μεταφυσικό
δρώμενο. Όλα τα στοιχεία της σύνθεσης αποκτούν άλλες διαστάσεις: το υλικό έχει
μεταβληθεί σε πνευματικό και η μορφή σε ιδέα. Το έργο “Γέννηση και Σταύρωση”
διακρίνεται για την εξαΰλωση του υλικού και την αποπνευμάτωση των μορφών, όλα
δίνουν την εντύπωση ότι διαλύονται σε ένα υπερβατικό φως.

Ετσι ο καλλιτέχνης καταφέρνει να ακολουθήσει ένα προσωπικό,
συμβολικό δρόμο. Ο ίδιος ο ζωγράφος είχε συναίσθηση ότι κάτι νέο φέρνει στην
ελληνική τέχνη και την πεποίθησή του αυτή την ενισχύει ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου,
με τα τρία άρθρα του το 1920, όπου διαπιστώνει πρώτος ότι «ο Παρθένης είναι
δημιουργός ιδεών. Δια τούτον φαίνεται τόσον αδιάφορος προς την φυσικήναξίαν»,
δηλαδή δεν ενδιαφέρεται για την ρεαλιστική απόδοση και τα περιγραφικά στοιχεία,
αλλά για τη μεταφορά ιδεών στα έργα με κάθε είδους προεκτάσεις». Με τον
Παρθένη ισχυροποιείται η σχέση Τέχνης και Πνεύματος. Σύμφωνα με την
Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, «το θρησκευτικό
έργο του Παρθένη είναι τα τεκμήριο της προσπάθειας του να μεταγράψει σε γραμμή
και χρώμα τις μεγαλειώδεις στιγμές του υπερβατικού. Με τον δικό του τρόπο θα
ερμηνεύσει το ιερό που εγγράφεται παράλληλα, στην παράδοση του χριστιανισμού,
στην ιστορία της βυζαντινής εικονογραφίας, αλλά και στην ιστορία της ευρωπαϊκής
τέχνης και σκέψης».

Ο καλλιτέχνης επηρέασε καταλυτικά τις κατοπινές γενεές Ελλήνων
ζωγράφων που διεκδίκησαν την ελευθερία στην προσωπική εικαστική τους
έκφραση. Ένας σημαντικός μαθητής του Παρθένη, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας,

11