Page 5 - lemontzis-karpoforia

αλλά είναι στο να δείξωμε χαρακτηριστικά την προσωπικότητά μας, ότι

είμεθα λογικά όντα και δεν υποκύπταμε στην παρά φύση ζωή».

Η πατερική παράδοση συμφωνεί ότι η πνευματική ζωή δεν είναι

κάποια μετέωρα ευσεβιστικά συναισθήματα, κάποιος απόκοσμος

θρησκευτικός ρομαντισμός, αλλά στάδιο ή μια οδός ασκήσεως. Η

Βασιλεία του Θεού είναι κάτι το οποίο κατακτάται. Δεν δίνεται σε

εκείνους που χαλαρά και με οκνηρία την περιμένουν να έρθει. Η

ασκητική παράδοση βεβαιώνει ότι «πρέπει να δώσεις αίμα για να λάβεις

πνεύμα» χωρίς να σημαίνει ότι η άσκηση επιδιώκει την τιμωρία και το
βασανισμό της ανθρώπινης φύσεως, δεν εργάζεται την άρνηση και την

κατάλυση της ανθρώπινης φύσεως, αλλά τη θεραπεία και την κάθαρση

της, την αποδέσμευση και την απελευθέρωσή της από κάθε πράγμα που

εμποδίζει την αληθινή ζωή, από την αμαρτία και τα πάθη.

Ο Χριστιανισμός είναι ένας διαρκής ασκητισμός, επίπονη εργασία

ασκήσεως η οποία δεν είναι μια αύξηση και τελείωση των ανθρωπίνων

δυνατοτήτων και ικανοτήτων όπως γίνεται στην ινδουιστική γιόγκα και

στην βουδιστική αυτοσυγκέντρωση, αλλά αγώνας ελευθερίας από τα

πάθη και αγώνας μεταμόρφωσης όλου του «είναι» του ανθρώπου, η

δοκιμασία και το αγώνισμα της ανθρώπινης ελευθερίας μας. Αποτελεί

συνεχή προσπάθεια μεταβολής του ανθρώπου ο οποίος πρέπει να

προσβλέπει προς το ιδανικό της θεώσεως. Όπως λέγει ο Σεβασμιώτατος

Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, κ.κ. Ιερόθεος, «η ασκητική

και κατ’ επέκταση η ηθική είναι η διέλευση τού ανθρώπου από τις τρεις

βαθμίδες της πνευματικής ζωής, πού είναι η κάθαρση τής καρδιάς, ο

φωτισμός τού νου και η θέωση».

4