Page 6 - lemontzis-karpoforia

Η άσκηση δεν πρέπει να συγχέεται με την ηθικολογία ή

αρετολογία, να ταυτίζεται με την ηθική φιλοσοφία ή μ’ ένα σύστημα

αρετών, στην ανθρωποκεντρική ή ιδεολογική διάστασή του. Η χριστιανική

ηθική, η ορθόδοξη πνευματική ζωή, δεν είναι έκθεση αντικειμενικών

ηθικών αρχών και κανόνων, σύμφωνα με τους οποίους πρέπει να πράττει

και να συμπεριφέρεται ο άνθρωπος, αλλά ασκητική εργασία, φύλαξη των

εντολών και άσκηση των αρετών του Χριστού. Αυτά σημαίνουν ότι η

άσκηση του χριστιανού δεν νοείται ως ένα κλειστό σύστημα αυξήσεως
των ανθρωπίνων ικανοτήτων, αλλά είναι προσπάθεια μεταμορφώσεως

και αυξήσεως ολόκληρου του ανθρώπου, κατά το μέτρο της δωρεάς, που

του χάρισε ο Θεός. Η άσκηση είναι η εκούσια παραίτηση του ανθρώπου

από τις απαιτήσεις των αισθήσεων .

Η άσκηση δεν είναι αυτοσκοπός. Όταν οι Πατέρες κάνουν λόγο για

τις εντολές και τα καλά έργα, δεν προσδίδουν σ’ αυτά χαρακτήρα

ηθικιστικό ή νομικό, αλλά καθαρά πνευματικό. Αν αναφέρονται στην

τήρηση των εντολών και τα έργα του ανθρώπου ως σε απαραίτητα

στοιχεία για τη σωτηρία του, δεν το κάνουν για να υποστηρίξουν ότι

καθαυτά έχουν κάποια αξία, αλλά γιατί τα βλέπουν ακριβώς ως έκφραση

εμπιστοσύνης και αγάπης προς το Θεό. Γι’ αυτό το λόγο η άσκηση δεν

ταυτίζεται με την τελειότητα. Η ταύτιση της τελειότητας με τα μέσα της

ασκήσεως είναι μια οίηση που ο σατανάς υποβάλλει στους ασκούμενους,

για να ελπίζουν στα ανθρώπινα επιτεύγματα και κατορθώματα, να

υποκύπτουν στον πειρασμό της αυτοδικαιώσεως και αυτοθεώσεως, στην

ύβρη της χωρίς Θεό δικαιοσύνης και θεώσεως του ανθρώπου. «Η νηστεία,

η αγρυπνία, η υπακοή, αποτελούν τα μέσα και όχι το σκοπό της ασκήσεως.

Μάταια καυχιόμαστε για νηστεία και αγρυπνία και ακτημοσύνη και

5