Page 7 - lemontzis-antilipseis

ιδιότητα, πέρα από τις ανθρώπινες έννοιες και λέξεις όντας
ακατάληπτος, πέρα από κάθε ανθρώπινη και κτιστή περιγραφή, όντας
απερίγραπτος. Καμιά από τις θεωνυμίες δεν είναι σε θέση να περιγράψει
ή να εκφράσει τη Θεία Ουσία, ώστε να μπορούμε να έχουμε κάποια, έστω
και υποτυπώδη, γνώση γι’ Αυτήν. Γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να συλλάβει
τι είναι κατ’ ουσίαν ο Θεός.
Τις παραπάνω λεπτές διακρίσεις της Ορθόδοξης Θεολογίας δεν μπορεί
να κατανοήσει η θεοσοφική εταιρεία η οποία από τη μια αρνείται τον Θεό
της Βίβλου και από την άλλη οδηγείται σε μια σύγχυση και ταύτιση
μεταξύ Θεού και κόσμου καταλήγοντας αναπόφευκτα στον πανθεϊσμό.
Ενώ για την Ορθόδοξη Θεολογία υπάρχει ριζική και οντολογική διάκριση
μεταξύ Θεού και κτίσης, καθώς ο Θεός δημιουργεί δια της άκτιστης
ενέργειάς Του έναν κόσμο ετερούσιο προς Αυτόν, για τους οπαδούς της
θεοσοφικής εταιρείας δεν μπορεί να γίνει λόγος για δημιουργία του
κόσμου αλλά μόνο για εκδίπλωση του από την αιώνια, αμετάβλητη και
απρόσωπη Θεϊκή Αρχή. Αυτή η Απόλυτη Θεία Αρχή αποτελεί και τον
πυρήνα του εκδηλωμένου Σύμπαντος που φανερώνεται με μια
δυαδικότητα, ως Πνεύμα και Ύλη. «Αυτό καθαυτό το σύµπαν
ξεδιπλώνεται από την ίδια του την ουσία και δεν κατασκευάζεται»,
αναφέρει η Μπλαβάτσκυ.
Η εκδίπλωση αυτή λαμβάνει χώρα δια μέσω της «εξελίξεως» και της
«ενελίξεως». Κατά την πρώτη φάση, τη φάση της «εξελίξεως» το Σύμπαν
εκπέμπεται προς τα έξω, απορρέει από τη Θεότητα. Κατά τη διαδικασία
της απόρροιας του Σύμπαντος από τη Θεότητα δημιουργούνται επτά
διαστρωματώσεις, ως ομόκεντροι κύκλοι. Κατά το στάδιο της «ενελίξεως»
το Σύμπαν επιστρέφει προς τη Θεότητα, είναι μια επάνοδος του κόσμου
προς την αρχική του πηγή όπως ακριβώς τα κύματα εκπορεύονται από
τον ωκεανό και επιστρέφουν πάλι σε αυτόν. Όλη αυτή η διαδικασία είναι
κυκλική καθώς επαναλαμβάνεται ανά μεγάλα χρονικά διαστήματα όπως
πρεσβεύει ομοίως ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός.
Η παραπάνω θεοσοφική θεώρηση της σχέσης Θεού και κόσμου
επαναλαμβάνει την αντίληψη της Καμπαλά που κάνει λόγο για το
«Ένα», τη θεϊκή δηλαδή Μονάδα από την οποία ξετυλίγεται η
συμπαντική πραγματικότητα και την ινδουιστική αντίληψη, όπως
εκφράζεται στα κείμενα των Ουπανισάδων, ότι η Θεότητα ταυτίζεται με
την απρόσωπη αρχή του Μπράχμαν η οποία αποτελεί την υψίστη και
άρρητη Αρχή του παντός, το υπερκόσμιο και θεϊκό στοιχείο που
ενυπάρχει εντός όλων των όντων.
Σε αυτήν την ινδουιστική και καμπαλιστική αντίληψη περί της Θεότητας
ως απρόσωπης και υπερβατικής αρχής, ως ρίζα και αιτία των πάντων, η

6