Page 6 - lidras_kyprianos

Ὅσον ἀφορᾶ στὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι ὁ Κυπριανὸς προσπάθησε νὰ εὐχαριστήσει
τοὺς τούρκους, καὶ αὐτὸς εἶναι ἀμφίβολος, γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἡ ἐγκύκλιος
ἀναγινωσκόταν μέσα στὶς ἐκκλησίες. Ἐκεῖ βρισκόταν συναθροισμένο τὸ
χριστεπώνυμο πλήρωμα στὸ ὁποῖο καὶ ἀπευθύνεται, πρᾶγμα ποὺ γίνεται
καταφανὲς ἀπὸ τὸ προοίμιο τῆς ἐγκυκλίου. Μέσα στὴν ἐκκλησία δὲν ὑπῆρχαν
τοῦρκοι. Δὲν ὑπῆρχε λοιπὸν λόγος νὰ τοὺς εὐχαριστήσει, ἀφοῦ οὔτε θὰ
βρίσκονταν ἐκεῖ, οὔτε σ’ ἐκείνους ἀπευθύνεται, οὔτε καὶ θὰ τὸν ἄκουαν. Ἐξ
ἄλλου, ἡ ροὴ τοῦ λόγου στὸ κείμενο δείχνει ὅτι μόνο ὡς ἀναφορὰ καὶ ὡς
πληροφορία τὸ ἀναγράφει, καὶ τίποτα περισσότερο.
Τὰ παραπάνω καθιστοῦν ἀδύνατη καὶ τὴν ἄποψη ὅτι οἱ τουρκικὲς ἀρχὲς τῆς
Κύπρου ὑπέδειξαν στὸν Κυπριανὸ νὰ προβεῖ στὴν συγγραφὴ καὶ τὴν ἀποστολὴ
τῆς ἐγκυκλίου αὐτῆς. Οἱ τοῦρκοι, ὄχι μόνο στὰ ἐκκλησιαστικά, ἀλλὰ πολλὲς
φορὲς οὔτε καὶ στὰ πολιτικὰ πράγματα τῆς νήσου ἐπενέβαιναν, ἀφοῦ οἱ κατὰ
καιροὺς ἀρχιεπίσκοποι, μέχρι καὶ τὸν Κυπριανό, εἶχαν πολλὲς ἐξουσίες καὶ
ἁρμοδιότητες, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ «κατεβάζουν καὶ τοὺς κυβερνῆτες», ὅπως
24
διασώζεται ἀπὸ τὴν ἱστορία . Τὸ ὅτι οἱ τουρκικὲς ἀρχὲς θὰ πληροφόρησαν τὸν
Κυπριανὸ γιὰ τὴν κίνηση τῶν μασώνων καὶ τῶν ὀθωμανῶν ἐκείνων τῶν
ἐκλεκτῶν ποὺ τοὺς ἀκολούθησαν, αὐτὸ φαίνεται νὰ εἶχε γίνει. Ἀλλὰ μέχρις
αὐτοῦ τοῦ σημείου, δηλ. μόνο ἀναφορὰ καὶ πληροφόρηση καὶ τὴν ὁποιαδήποτε
εὐκολία καὶ βοήθεια. Τὴν ἀποστολὴ τῆς ἐγκυκλίου καὶ τὸ περιεχόμενό της
οὐδόλως ἐπηρέασαν.
Αὐτὸ εἶναι ἐμφανὲς ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο γράφει ὁ Κυπριανός. Εἶναι
ἔντονος καὶ διάχυτος ὁ ζῆλός του ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ. Θυμίζει τὸν προφήτη Ἠλία
ἐπὶ τοῦ Καρμηλίου ὄρους , ὅπου μὲ τὴν προσευχή του ἐπέστρεψε τὴν καρδία
25
τοῦ λαοῦ στὸν ἀληθινὸ Θεό, γιὰ νὰ τὸν λατρεύει ὅπως καὶ οἱ πατέρες του.
Ἐπειδὴ καὶ τότε, ὁ ἰσραηλιτικὸς λαός, ξέφυγε ἐκ τῆς πατροπαραδότου λατρείας
τοῦ Θεοῦ καὶ παρασύρθηκε στὴν λατρεία τῶν εἰδώλων. Καὶ ὅπως ὁ Ἠλίας ἔκανε
ὅλα ἐκεῖνα τὰ θαυμαστά, γιὰ νὰ ἐπιστρέψει τὸν λαὸ στὴν πατροπαράδοτο πίστη,
ἔτσι καὶ ὁ Κυπριανός, θέλοντας νὰ ἐπισημάνει τὸν κίνδυνο αὐτῆς τῆς ἀπόκλισης,
καὶ ὅσους παρασύρθηκαν νὰ τοὺς ἐπιστρέψει πίσω, ἀναφέρει στὴν ἐγκύκλιό του
ὅτι «κοντὰ εἰς τὰ ἄλλα ἀντιβαίνουσι καὶ εἰς τὴν ὀρθόδοξον καὶ πατροπαράδοτον
26
πίστιν ἡμῶν». «Ζηλῶν ἐζήλωσε Κυρίῳ παντοκράτορι» , καὶ ὑπερασπιστὴς
γεγονὼς τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως, ζήλου θείου ἐμπλησθείς, καὶ ζηλωτὴς εἰς
τὰ περὶ θρησκείας καὶ περὶ πίστεως παρουσιάζεται, καὶ φιλόπατρις δεικνύεται.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν γράφει μία ἠθικοθρησκευτικὴ ἐπετειακὴ ἐγκύκλιο, γιὰ νὰ
27
δώσει ἕνα μήνυμα, ἢ λόγους ἠθικῆς διαγωγῆς, οὔτε καὶ ὑπάρχει ἄλλη παρομοίας
φύσεως ἐγκύκλιός του. Ἀλλὰ γράφει μία ποιμαντικὴ ἐγκύκλιο, πατρικῶς
ἐκφραζόμενος καὶ μεριμνῶν, ὄχι γιὰ τὴν ἠθικὴ διαγωγὴ τοῦ ποιμνίου του, ἀλλὰ
γιὰ τὴν ψυχοσωματική του σωτηρία. Τὸ περὶ τῆς ψυχικῆς τους σωτηρίας

24 ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΑΚΚΕΤΤ, Ἱστορία τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τ. Α΄, Ἀθήναις 1923, σσ. 301-
303, ὅπου ἀναφέρεται ἡ ἐκδίωξη τοῦ τούρκου διοικητῆ Χατζημπακκῆ.
25 Γ΄ Βασιλ. ιη΄ 37.
26 Γ΄ Βασιλ. ιθ΄ 14.
27 ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, «Προεπαναστατικὴ παρουσία τοῦ τεκτονισμοῦ ἐν τῷ ἑλληνικῷ
χώρῳ», Στασῖνος, Γ΄ (1966-1967) 56.

5