Page 7 - lidras_kyprianos

μέλημα δηλώνεται μὲ τὴν ἀναφορά του στὴν πίστη, ἐνῶ τὰ σωματικὰ κρύβονται
«εἰς τὰς βουλὰς καὶ διαταγὰς τοῦ πολυχρονίου βασιλέως». Γι’ αὐτό, πιὸ κάτω
ἀναφέρει ὅτι «καὶ εἰς τὰ θεσπίσματα τοῦ βασιλέως ἐναντιοῦνται».
Αὐτὴ ἡ ἀναφορὰ ἀκολουθεῖ τὴν ἴδια ἐπιχειρηματολογία μὲ τὴν προηγούμενη
γιὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς ὀθωμανούς. Ἔχει ὅμως καὶ κάτι τὸ ἐπιπρόσθετο. Θέλει νὰ
προλάβει τυχὸν αἱματοχυσία τοῦ ποιμνίου του. Διότι, οἱ μασωνικὲς στοὲς καὶ οἱ
ἄλλες ἑταιρεῖες ποὺ ἱδρύονταν ἀπὸ τέκτονες, ἔστω κι ἂν δὲν ἦταν μασωνικές,
ἦταν διαποτισμένες μὲ τὴν ἰδεολογία τῆς Μασωνίας ποὺ ἦταν ἡ ἐλευθερία ,
28
δηλαδὴ ἡ ἐπαναστατικὴ κίνηση κατὰ τῆς ἐξουσίας μὲ σκοπὸ τὴν ἀποτίναξη τῆς
τυραννίας. Οἱ τέκτονες, στὰ πρῶτα στάδια τῆς μυήσεώς τους στὴν Μασωνία,
ἄκουγαν τὸ περὶ ἐλευθερίας κήρυγμα. Αὐτὸ ἦταν ποὺ τοὺς ἐνθουσίαζε καὶ
προσέρχονταν σορηδὸν στὶς μασωνικὲς στοὲς καὶ ἑταιρεῖες. Ἦταν ἄνθρωποι
ὑπόδουλοι, σκλάβοι, ραγιάδες. Ἡ τυραννία τοὺς ἦταν, καὶ εἶναι ὄντως,
δυσβάστακτη. Ὁ λόγος περὶ ἐλευθερίας ἦταν ἑλκυστικός. Γι’ αὐτὸ καὶ μεταξὺ
τῶν μασώνων εὑρίσκονταν χιλιάδες ἑβραῖοι καὶ προτεστάντες . Καὶ οἱ δύο τὴν
29
ἐλευθερία ζητοῦσαν. Οἱ μὲν τὴν πολιτική, γιὰ νὰ δημιουργήσουν τὸ κράτος τους,
οἱ δὲ τὴν ἐκκλησιαστική, γιὰ νὰ λυτρωθοῦν ἀπὸ τὴν ἀπολυταρχία τῆς παπικῆς
καθέδρας.
Ἀλλὰ καὶ οἱ ἕλληνες αὐτὸ ζητοῦσαν. Τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὸν ὀθωμανικὸ ζυγό.
Γι’ αὐτὸ καὶ ἀπὸ τοὺς ἱδρυτὲς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ὑπῆρξαν μασῶνοι .
30
Ἐντάχθηκαν στὴν Μασωνία ὄχι ὀντολογικά, ἀλλὰ ἰδεολογικά. Ἴσως γι’ αὐτὸ τὸν
λόγο κάποιοι θεωροῦν ὅτι οἱ ἱδρυτὲς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας δὲν ἦταν τελικὰ
μασῶνοι. Ἤθελαν τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδας τους. Χρησιμοποίησαν σύμβολα
καὶ σημεῖα γιὰ νὰ διατηρήσουν τὴν μυστικότητα. Δὲν εἰσήγαγαν τὸν
Μασωνισμό, ἀφοῦ οὔτε οἱ ἴδιοι τὸν ἤξεραν εἰς βάθος. Ἡ βαθύτερη μύηση στὰ
δόγματα τῆς Μασωνίας δὲν γινόταν σὲ ὅλους. Ἔτσι, καὶ οἱ ἱδρυτὲς τῆς Φιλικῆς
Ἑταιρείας, διαποτισμένοι ἀπὸ τὴν ἰδέα τῆς ἐλευθερίας καὶ διακατεχόμενοι ὑπὸ
σφοδροτάτου πόθου νὰ ἐλευθερώσουν τὸν τόπο τους, τὴν Ἑλλάδα, ἐντάχθηκαν
στὴν Μασωνία ἡ ὁποία διακήρυττε αὐτὴ τὴν ἰδέα, καὶ ἀφοῦ πῆραν τὰ στοιχεῖα
ποὺ ἤθελαν, ἀποχώρησαν.
Ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ Φιλικὴ Ἑταιρεία εἶχε ὡς ἀποκλειστικὸ ρόλο καὶ σκοπὸ τὴν
ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας καὶ τὴν προπαρασκευὴ τῆς ἐπαναστάσεως, γι’ αὐτὸ καὶ
μυήθηκαν σ’ αὐτὴν ὄχι μόνο λαϊκοί, ἀλλὰ καὶ κληρικοὶ καὶ μάλιστα ἀξιωματοῦχοι
καὶ προκαθήμενοι. Στὴν Κύπρο ὅμως, ἡ δράση τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας

28 Γ. ΠΑΠΑΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ, «Ὁ τεκτονισμὸς ἐν Κύπρῳ», ὅ.π., ΚΣ, ΛΑ΄ (1967) 89-90.
29 Τοῦ αὐτοῦ, αὐτόθι, σ. 85.
30 Ἐπιβεβαιωμένο εἶναι μόνο γιὰ τὸν Ἐμμανουὴλ Ξάνθο (βλ. Β. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ, Τὸ μαῦρο λεξικὸ
τῆς ἑλληνικῆς Μασονίας, ὅ.π., τ. Β΄, σ. 293. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΥ, «Ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴν
ἐπανάσταση», Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, Ἀθήνα 1980, τ. ΙΒ΄, σ. 12), ὁ
ὁποῖος ὅμως δὲν εἶχε προχωρήσει πέραν τοῦ πρώτου βαθμοῦ (βλ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΛΕΝΗ, Τεκτονισμὸς
καὶ Φιλικὴ Ἑταιρεία, Ἀθήνα 19892, σσ. 112-114). Γιὰ τοὺς ὑπολοίπους ἱδρυτὲς τῆς Φιλικῆς
Ἑταιρείας, μόνον ὑποθέσεις γίνονται. Βαρύνουσα ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου εἶναι ἡ φράση ἑνὸς
πρῴην μέλους τῆς Μασωνίας, τοῦ Β. Λαμπροπούλου, ὁ ὁποῖος γράφει: «Οἱ μασόνοι ὅλου τοῦ
κόσμου, ἐνῶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς τους δὲν ὁμολογοῦν ἢ σπανίως ἀναφέρουν ὅτι εἶναι
μέλη Στοᾶς, μετὰ θάνατο κάθε διαπρεπῆ τὸν “στιγματίζουν” σὰν ἀδελφό τους» (Β.
ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ, Στὰ ἄδυτα τῆς ἑλληνικῆς Μασονίας, Ἀθήνα 1988, σ. 96).

6