Page 8 - pavlos-ekklisiologia

Αρχής γενομένης από την βαθμιαία απουσία της εμπειρικής μετοχής στην

Θεία Ζωή, ως Εκκλησιαστική εορταστική και Λειτουργική Ζωή, η οποία μας

συνδέει και μας μπολιάζει εξ αρχής και κατ’ ευθείαν στην Ζωή του Χριστού
και της Αγίας Τριάδος, η Δύση αρνείται την Θεολογία των Ακτίστων

Ενεργειών και διδάσκει τα περί κτιστής χάριτος.

Ακολούθως, εισάγονται αιρετικές διδασκαλίες, όπως η κτιστή χάρις,

οι θεωρίες περί προκαθορισμού και η δικανική σωτηριολογία περί

ικανοποιήσεως, περί του Σατανά ως τιμωρού οργάνου του Θεού, περί του

θανάτου ως τιμωρία του Θεού εις τους ανθρώπους, περί του

ευδαιμονιστικού και ηθικολογικού παραδείσου, χωριστού βεβαίως της

Θείας και Ακτίστου Τριαδικής ζωής, αφού ο Θεός είναι μόνον Ουσία που
περιέχει όλα τα υπόλοιπα Θεία Ιδιώματα, όπως τις διακριτές Θείες

Υποστάσεις, την διακριτή αλλα ουχί χωριστή Άκτιστο Θεία Ενέργεια, περι

μη αγιασμού του σώματος και της ύλης, ακόμη δε και περί μη ανάγκης

Αναστάσεως των σωμάτων και τόσα άλλα. Γενικώς, σε κάθε ενήμερο

μελετητή τόσο της Θεολογίας όσο και της φιλοσοφίας, η δυτική θεολογία

χωριζομένη της Ανατολικής και Ορθοδόξου Θεολογίας, περιορίστηκε στα

όρια ενός κακώς ενοούμενου πλατωνισμού και αριστοτελισμού, όπως αυτά

είχαν παραμορφωτικά κατανοηθεί στον νεοπλατωνισμό, τον μανιχαϊσμό,

κλπ. Αντίθετα, οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας κατείχαν σε βάθος την

αρχαία σοφία και ορολογία και τα χειρίστηκαν με τρόπο ωφέλιμο για την

διατύπωση των θεοπνεύστων Θείων Δογμάτων της Εκκλησίας από τις

πρώτες Οικουμενικές Συνόδους μέχρι τις τελευταίες Συνόδους, που

καθιέρωσαν την Θεολογία των Ακτίστων Ενεργειών του Αγίου Γρηγορίου

του Παλαμά ως φυσική και αναγκαστική προέκταση όλων των

προηγούμενων Συνόδων και της θεολογίας των Καππαδόκων και του

8