Page 6 - petros-essex-krimatheou

Το γεγονός της οράσεως του Χριστού συνιστά πράγματι ένα ορόσημο στον
βιο του Αγίου και αποτελεί βασική προϋπόθεση για την κατανόηση όλης της
μετέπειτα πνευματικής του πορείας. Όπως ο Ψαλμωδός που αναφωνεί: «Σος

ειμι εγώ, σώσόν με»11, έτσι και ο Σιλουανός, με τη βαθειά και ταπεινή του
μετάνοια, έπεισε τον Κύριο ότι ήταν «δούλος Αυτού και υιός της παιδίσκης
Αυτού». Ο Φιλανθρωπότατος Χριστός προσέλαβε τον θεράποντά Του Σιλουανό

και, πέρα από κάθε προσδοκία, του φανέρωσε το Πρόσωπό Του, σαν να του
έλεγε: «Υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγένηκά σε διά της χάριτος της εμής»12.

Η στιγμή της οράσεως ήταν «καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω»13. Το γαλήνιο
βλέμμα του Χριστού γέννησε εντός του τον πόθο να πάσχει για Εκείνον. Όταν

είδε πόσο ταπεινός και πράος είναι ο Κύριος, η ψυχή του ταπεινώθηκε έως
τέλους, και έκτοτε δεν μπορούσε να έχει άλλη επιθυμία παρά μόνο να ζητά την
ταπείνωση του Χριστού, που όπως έλεγε, είναι ακατάληπτη: «Κανείς δεν μπορεί
να την περιγράψει, και γνωρίζεται μόνο εν Πνεύματι Αγίω»14.

Στην απόγνωση που βίωσε ο όσιος Σιλουανός, όταν εξέφρασε τους λόγους:
«Ο Θεός είναι αδυσώπητος», μπορούμε να διακρίνουμε την παρέμβαση της
θειας Πρόνοιας στη ζωή του. Ο Θεός με την αγία παιδεία Του σμίκρυνε τον

θεράποντά Του ως το μηδέν, παραδίδοντάς τον σε μια κένωση που προετοίμασε
την ψυχή του να συναντήσει τον Χριστό «εν δυνάμει πολλή». Όπως σημειώνει ο
όσιος Γέροντας Σωφρόνιος, ελάχιστοι υπάρχουν στην ιστορία της Εκκλησίας,

στους οποίους δόθηκε να εγκαταλειφθούν από τον Θεό σε τέτοιο βαθμό όπως ο
άγιος Σιλουανός. Όταν όμως τον περιέλαμψε το μέγα Φως κατά τη θέα του
Χριστού, η θανάσιμη οδύνη της εγκαταλείψεως μεταποιήθηκε σε «κατά Χριστόν

ταπείνωση». Οι δυο αυτές άκρως αντίθετες καταστάσεις, της καταβάσεως στον
άδη και της φανερώσεως της θειας δόξας, είναι κατ’ ουσίαν οντολογικά
ιδιώματα της αιώνιας αγάπης των Τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος. Όπως ο

11. Ψαλμ. 118,94.

12. Βλ. Αρχιμ. Ζαχαρία, Ο Πλατυσμός της καρδίας, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας
2012, σ. 54.

13. Ψαλμ. 118,126.

14. Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, σ. 384. Βλ. Ο Πλατυσμός της καρδίας, σ. 65.

5