Accessibility Photo Gallery | Πεμπτουσία

ΦΩΤΟΘΗΚΗ

Αρχιερατικό συλλείτουργο εις μνήμη του σεβαστού πατρός ημών Συμεών Κραγιοπούλου

Το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018 τελέσθηκε τρισαρχιερατική θεία Λειτουργία και το τριετές μνημόσυνο του μακαριστού π. Συμεών Κραγιόπουλου. (Τις φωτογραφίες συνοδεύουν αποσπάσματα από κείμενα της Γερόντισσας Φιλοθέης και του Ιατρού Γεωργίου Κόϊου για τον μακαριστό π. Συμεών)

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννης.

Οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ και Κυθήρων και Αντικυθήρων κ. Σεραφείμ.

Η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία τελέσθηκε στο καθολικό του Ιερού Ανδρώου Ησυχαστηρίου «Η Αγία Τριάς» στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης.

Στον τάφο του πατρός Συμεών είναι χαραγμένες τρεις λέξεις: «Ταπείνωση, αφάνεια, σιωπή» οι οποίες σφράγισαν και σημάδεψαν ολόκληρη τη ζωή του.

Ο μακαριστός π. Συμεών ζούσε το του Αββά: «Ακμήν ουκ έβαλον αρχήν». «Αν θέλετε», έλεγε, «να σας δώσει ο Θεός πολλή ζωή, να ζητάτε να σας δώσει μετάνοια. Η μετάνοια δεν χορταίνεται».

Ο πατήρ Συμεών δραστηριοποιήθηκε επί δεκαετίες στην ποιμαντική των πονεμένων ανθρώπων, και κυρίως των νέων. Με κέντρο το Μοναστήρι της Αγ. Τριάδος και την αδελφότητα που σχηματίστηκε εκεί συν τω χρόνω, πρόσφερε παραμυθητική ανακούφιση σε πλήθος αδελφών που προσέτρεχαν εκεί για βοήθεια, αλλά και ευκαιρίες βίωσης της αυθεντικής λειτουργικής ζωής, με τις τακτές αγρυπνίες και τις λοιπές ακολουθίες του μοναστικού προγράμματος.

Ο π. Συμεών όμως στάθηκε αρωγός των πιστών όχι μόνο ως πνευματικός, αλλά και μέσα από το συγγραφικό τάλαντο που διέθετε. Ο κάλαμός του μάς άφησε μεγάλο αριθμό έργων, ποιμαντικού και πνευματικού κατά βάση ενδιαφέροντος. Η θεματολογία του εκτείνεται σε έργα σχετικά με την οικογενειακή ζωή,τον πνευματικό αγώνα, σωτηριολογικά ζητήματα, τον πόνο στην ανθρώπινη ζωή, ενώ κυκλοφορούν πολλές ομιλίες του, που εκφωνήθηκαν με την ευκαιρία εκκλησιαστικών εορτών.

Η αληθινή αγάπη του παραμένει χαραγμένη στις καρδιές των ανθρώπων που τον γνώρισαν, και η ταπείνωσή του αποτελεί ανεξίτηλο παράδειγμα της εν Χριστώ ζωής. Όπως κάθε φωτισμένη και αγία ψυχή δεν μένει «υπό το μόδιον, αλλ᾿ επί την λυχνίαν και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία», έτσι και ο π. Συμεών άφησε τη ζωή του ως φωτεινό δείγμα της χάριτος του Θεού.

Είναι γεγονός ότι όλη η ζωή του Πατρός ήταν ταπείνωση, αφάνεια, σιωπή. Στοχεύοντας συνεχώς στο «λάθε βιώσας», όλη η προσπάθειά του ήταν πως να διαφεύγει την προσοχή των άλλων και να μένει τελείως απαρατήρητος, σαν να ήταν ανύπαρκτος· .... έζησε ως άγνωστος μεταξύ αγνώστων και γνωστών. Έζησε ως ξένος στον κόσμο αυτό, γιατί ξένος ήταν και ο Χριστός.

Κέντρο και στόχος της ζωής του Πατρός ήταν ο Χριστός. Ήταν η αληθινή εν Χριστώ ζωή, που πιστεύουμε ότι διά του Αγίου Πνεύματος την αφομοίωνε σε τέλειο βαθμό. Και αυτό πάσχιζε με όλη του την καρδιά να μεταδώσει και στους πιστούς.

Ο καημός του και το μέλημά του ήταν πώς να περισώσει αυτό που απέμεινε, πώς να αξιοποιήσει σωτηριολογικά το κακό που έγινε. Όλο το μυστικό ήταν να βοηθήσει την ψυχή, όπως και να ήταν τα πράγματα, να πάρει ενώπιον του Θεού τη στάση τη θετική. Να τα δει δηλαδή όλα μέσα στην πρόνοια του Θεού.

Η λεπτή επίσης και ευαίσθητη καρδιά του δεν του επέτρεπε να λυπήσει επ’ ουδενί ή να φέρει σε δύσκολη θέση τον άνθρωπο. Ωστόσο όμως, το υψηλό αίσθημα ευθύνης που τον διακατείχε ενώπιον του Θεού για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων του έδινε συγχρόνως και τη δύναμη, αλλά και την πατρική άνεση, να μη χαρίζεται σε κανέναν απολύτως, ανεξαρτήτως θέσεως και γνωριμίας, και να τον θέτει προ των ευθυνών του ενώπιον του Θεού.

Όταν μάλιστα κάποια φορά τον ρώτησα γιατί αποφεύγει να μας βάλει έστω και έναν μικρό παιδαγωγικό κανόνα, επιτίμιο δηλαδή, η απάντησή του ήταν: «Τί κανόνα να βάλουμε, παιδί μου; Υπάρχει σήμερα για τον άνθρωπο μεγαλύτερος κανόνας από το να σηκώσει τον ίδιο τον εαυτό του; Ας μην του προσθέσουμε και άλλο βάρος· του φτάνει το βάρος από τον εαυτό του. Του φτάνει το βάρος από την αμαρτία».

Το υψηλό αίσθημα της ευθύνης που τον διακατείχε, τον έκανε να είναι και υπερβολικά προσεκτικός. Ουδέποτε ξέφυγε από το στόμα του λόγος περιττός, πράγμα που υποχρέωνε και τον συνομιλητή του να είναι προσεκτικός. Ένα και μόνο βλέμμα του έφτανε για να σε βάλει αυτοστιγμεί στη θέση σου.

Ο Γέροντας μιλούσε για αγάπη και ήταν δοχείο της αγάπης. Η αγάπη του αυτή για τα πνευματικά του, και όχι μόνο, παιδιά, για κάθε δημιούργημα του Θεού, του προξενούσε πόνο. Ο πόνος αυτός ήταν αποτέλεσμα της πτωτικής μας συμπεριφοράς. Έλεγε σε μια ομιλία του ότι η σημερινή πτώση του ανθρώπου είναι χειρότερη από την πτώση του Αδάμ, γιατί ο Αδάμ, όταν διώχτηκε από τον παράδεισο, θρηνούσε, ενώ ο σημερινός άνθρωπος επαίρεται για την πτώση του.

Μιλούσε για πίστη ο Γέροντας, και ένιωθες τη φλόγα που είχε μέσα στην καρδιά του. Οι σκέψεις ήταν κρυστάλλινες, ο λόγος του καθαρός, απλός και κατανοητός. Το σπουδαιότερο όμως, ήταν ζωντανός. Έβγαινε από μια πυρπολημένη καρδιά, από μια καρδιά πληγωμένη βαθιά από την αγάπη στον Χριστό.

Τρία χρόνια από την εκδημία. Θαρρείς και ήταν χθες. Κύλησαν τόσο γρήγορα. Δημιουργείται η εντύπωση ότι ο πατήρ Συμεών ευρίσκεται στην ζωή. Επισκέπτεσε τον τάφο του και αισθάνεσε την παρουσία του. Ό,τι υπάρχει στα δύο μοναστήρια μιλάνε για τον πατέρα. Αλλά και το πνεύμα του το νοιώθεις. Ιδιαίτερα στην διάρκεια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

Όσο θα περνά ο χρόνος η παρουσία του πατρός θα γίνεται πλέον αισθητή. Όσο θα περισεύει η αμαρτία και το κακό στον κόσμο τόσο περισσότερο θα μεσιτεύει ο πατήρ στον επουράνιο Πατέρα, γιατί και εμείς θα προσφεύγουμε με μεγελύτερο καημό και πόνο στις πρεσβείες του.

Η αγάπη του σε αιχμαλώτιζε αμέσως και η διακριτικότητά του με την γαλήνη του σου προσέφεραν εμπιστοσύνη και ηρεμία. Έπαιρνε στην πλάτη του τα προβλήματά σου και αλάφρωνε το φορτίο σου. Πραγματικός ποιμένας.